Kidlat ng Silanganan｜Ang Hiwaga ng Pagkakatawang-tao (3)
Kapag ipinatutupad ng Diyos ang Kanyang gawain, Siya ay dumarating hindi upang makibahagi sa anumang pagtatayo o mga pagkilos; Siya ay dumarating upang tuparin ang kanyang ministeryo. Sa bawat pagkakataon na Siya ay nagiging katawang-tao, ito ay para lamang maisakatuparan ang isang yugto ng gawain at magbukas ng isang bagong kapanahunan. Ngayon ay Kapanahunan ng Kaharian, at ang tao ay pumasok sa pagsasanay ng kaharian. Ang yugtong ito ng gawain ay hindi gawain ng tao o para gawing ganap ang tao sa isang partikular na antas; ito ay para buuin ang isang bahagi ng gawain ng Diyos. Ang Kanyang gawain ay hindi ang gawain ng tao at hindi upang gawing ganap ang tao sa isang partikular na antas bago Niya lisanin ang lupa; ito ay upang lubos na tuparin ang Kanyang ministeryo at tapusin ang gawain na kailangan Niyang gawin, na gumawa ng angkop na pagsasaayos para sa Kanyang gawain sa lupa, sa gayon ay magiging maluwalhati. Ang gawain ng nagkatawang-tao na Diyos ay hindi tulad ng mga ginamit ng Banal na Espiritu.
Kapag ginagawa ng Diyos ang Kanyang gawain sa lupa, ang pananagutan Niya lamang ay sa katuparan ng Kanyang ministeryo. Patungkol naman sa lahat ng iba pang mga bagay na walang kinalaman sa Kanyang ministeryo, sadyang hindi Siya nakikibahagi, maging hanggang sa puntong nagwawalang-bahala siya. Isinasagawa lamang Niya ang gawaing dapat Niyang gawin, at pinakahuli sa Kanyang pananagutan ay ang tungkol sa gawaing dapat gawin ng tao. Ang gawain na ginagawa Niya ay kaugnay lamang sa kapanahunang kinapapalooban Niya at ang ministeryo na dapat Niyang tuparin, na para bagang ang iba pang bagay ay hindi Niya tungkulin. Hindi Niya binibigyan ang Kanyang sarili ng mas maraming payak na kaalaman sa pamumuhay bilang tao, at hindi Niya inaaral ang ibang kasanayang pakikipagkapwa o ano man na naiintindihan ng tao. Hindi Siya nagpapakita ng pag-aalala sa lahat ng dapat ibigay sa tao at ang tanging ginagawa ay ang gawain na Kanyang tungkulin. At kaya, sa paningin ng tao, ang nagkatawang-tao na Diyos ay lubhang “kulang”, na maging hanggang sa puntong pinagwawalang-bahala Niya ang maraming bagay na dapat mayroon ang tao, at wala Siyang pang-unawa sa mga ganitong bagay. Ang mga bagay tulad ng pangkalahatang kaalaman sa buhay, pati na rin ang mga prinsipyo ng pag-uugali at pakikipag-ugnayan sa iba ay nagmumukhang hindi mahalaga para sa Kanya. Sa kabila nito, hindi mo mararamdaman mula sa nagkatawang-tao na Diyos ang kahit na kaunting di normal na pag-uugali. Ibig sabihin, pinananatili lamang ng Kanyang pagkatao ang Kanyang buhay bilang isang karaniwang tao na may karaniwang pangangatwiran ng Kanyang pag-iisip, na nagbibigay sa Kanya ng kakayahang kumilala ng kaibahan ng tama at mali. Gayunman, hindi Siya binigyan ng anumang bagay, na para sa tao (mga nilikhang tao) lamang. Ang Diyos ay naging tao lamang upang matupad ang Kanyang ministeryo. Ang Kanyang gawain ay nakadirekta para sa isang buong kapanahunan at hindi sa anumang partikular na tao o lugar. Ang Kanyang gawain ay nakadirekta para sa buong sansinukob. Ito ang direksyon ng Kanyang gawain at sa pamamagitan ng prinsipyong ito Siya ay gumagawa. Walang makakapagpabago nito, at hindi maaaring makibahagi ang tao. Sa bawat pagkakataong ang Diyos ay nagiging katawang-tao, dinadala Niya sa Kanya ang gawain ng gayong kapanahunan, at hindi ang layunin na mamuhay kasama ng tao sa loob ng dalawampu, tatlumpu, apatnapu, o kahit pitumpu, walumpu upang mas mahusay nilang maunawaan at makamit ang kabatiran sa Kanya. Walang pangangailangan para sa ganyan! Gawin man iyon hindi nito mapapalalim ang kaalamang taglay ng tao ukol sa likas na disposisyon ng Diyos; sa halip, makakadagdag lang ito sa kanilang mga paniwala at gagawing makaluma ang mga paniwala at mga saloobin ng tao. At dapat ninyong maintindihang lahat kung ano talaga ang gawain ng nagkatawang-taong Diyos. Posible kaya na hindi ninyo nauunawaan ang Aking mga salita: “Ako ay dumating hindi upang maranasan ang buhay ng isang karaniwang tao”? Nalimutan ba ninyo ang mga salitang: “Ang Diyos ay dumating sa lupa hindi upang isabuhay ang buhay ng isang karaniwang tao”? Hindi ninyo nauunawaan ang layunin ng Diyos sa pagiging tao, ni nalalaman ninyo ang kahulugan ng “Paanong ang Diyos ay dumating sa lupa sa layuning maranasan ang buhay ng isang nilalang”? Dumating ang Diyos sa mundo para ganapin lamang ang Kanyang gawain, at kaya ang Kanyang gawain sa mundo ay hindi nagtagal. Dumating Siya sa mundo na walang layunin na linangin ng Espiritu ng Diyos ang Kanyang laman tungo sa isang pambihirang lider ng iglesia. Kapag dumating ang Diyos sa mundo, ito ay ang Salita na naging tao; gayunman, ang tao, ay hindi nakakakilala ng Kanyang gawain at ipinipilit ang nasabing layunin sa Kanya. Ngunit dapat ninyong maunawaang lahat na ang Diyos ay ang Salita na nagkatawang- tao, hindi laman na nilinang ng Espiritu ng Diyos upang pansamantalang panindigan ang tungkulin ng Diyos. Ang Diyos Mismo ay hindi nilinang, ngunit ang Salita na nagkatawang-tao, at ngayon opisyal Niyang isinasagawa ang Kanyang gawain sa inyong lahat. Nalalaman ninyong lahat at kinikilala na ang pagkakatawang-tao ng Diyos ay isang katotohanan, ngunit nagkukunwari kayo sa isang pagkaunawa na sa totoo lang ay hindi ninyo taglay. Hindi ninyo lahat pinahahalagahan ang gawain ng nagkatawang-taong Diyos o ang kahalagahan at ang katuturan ng kanyang pagiging katawang-tao, at basta na lamang ninyo binibigkas ang mga salitang sinasabi ng iba. Naniniwala ka ba na ang nagkatawang-taong Diyos ay gaya ng iyong inaakala?
Nagiging tao lamang ang Diyos upang pamunuan ang kapanahunan at simulan ang bagong gawain. Dapat ninyong maunawaan ang puntong ito. Ibang-iba ito sa tungkulin ng tao, at talagang magkaiba ang dalawa. Ang tao ay nangangailangan ng mahabang panahon ng paglilinang at pagpapasakdal bago maaaring magamit ang tao upang isagawa ang gawain, at isang lalong kahanga-hangang sangkatauhan ang kakailanganin. Hindi lamang dapat mapanatili ng tao ang kanyang matinong pag-iisip, ngunit dapat mas lalong maunawaan ng tao ang maraming prinsipyo at patakaran ng pag-uugali sa harap ng iba, at higit sa rito ay dapat matuto pa ng karunungan at etika ng tao. Ito ang dapat na ipagkaloob sa tao. Gayunman, ito ay hindi para sa Diyos na naging tao, dahil ang Kanyang gawain ay hindi kumakatawan sa tao o para sa tao; sa halip, ito ay isang tuwirang pagpapahayag ng Kanyang pagka-Diyos at isang tuwirang pagsasagawa ng gawain na dapat Niyang gawin. (Natural, isinasagawa ang Kanyang gawain kung kailan ito dapat gawin, at hindi kung kailan naisin. Sa halip, ang Kanyang gawain ay sinimulan nang oras na para tuparin ang Kanyang ministeryo.) Hindi Siya nakikibahagi sa buhay ng tao o gawain ng tao, iyon ay, Kanyang pagkatao ay hindi binigyan ng alinman sa mga ito (ngunit ito ay hindi nakakaapekto sa Kanyang gawain). Tinutupad Niya lamang ang Kanyang ministeryo kapag oras na para gawin Niya ito; anuman ang Kanyang katayuan, ipinagpatuloy Niya lamang ang gawain na dapat Niyang gawin. Anuman ang alam ng tao sa Kanya o anuman ang kanilang mga opinyon sa Kanya, ang Kanyang gawain ay hindi naaapektuhan. Tulad ito ng isinagawa ni Jesus ang Kanyang gawain; walang nakakilala kung sino Siya, ngunit ipinagpatuloy Niya lamang ang Kanyang gawain. Wala sa mga ito ang nakaapekto sa Kanya sa pagsasagawa ng gawain na dapat Niyang gawin. Samakatuwid, Hindi muna Niya inamin o ipinahayag ang Kanyang sariling pagkakakilanlan, at pinasunod lamang Niya ang tao sa Kanya. Natural hindi lamang ito ang kababaang-loob ng Diyos; ito ay ang paraan na kung saan ang Diyos ay gumagawa sa laman. Sa ganitong paraan lamang Siya maaaring gumawa, dahil hindi Siya nakikilala ng tao sa pamamagitan ng mata lamang. At kahit na magawa ito ng tao, hindi makatulong ang tao sa Kanyang gawain. At saka, hindi Siya naging tao para malaman ng tao ang Kanyang laman; ito ay upang isagawa ang gawain at tuparin ang Kanyang ministeryo. Sa kadahilanang ito, hindi Niya binigyang kahalagahan ang gawing hayag ang Kanyang pagkakakilanlan Nang natapos na Niya ang lahat ng gawain na dapat Niyang gawin, lahat ng Kanyang pagkakakilanlan at katayuan ay natural na naunawaan ng tao. Ang Diyos na naging tao ay nanatiling tahimik lamang at hindi kailanman gumawa ng kahit anong pahayag. Hindi Niya pinapansin ang tao o kung paano nagagawa ng tao ang pagsunod sa Kanya, at ipinagpapatuloy lamang Niya ang pagtupad sa Kanyang ministeryo at pagsasagawa ng gawain na dapat Niyang gawin. Walang sinumang makahahadlang sa gawain Niya. Kapag dumating ang oras para matapos ang Kanyang gawain, mahalaga na ito ay matapos na at madala sa katapusan. Wala maaaring magdikta ng iba pa. Tanging pagkatapos lamang Niyang lisanin ang tao kapag nakumpleto na ang Kanyang gawain at saka mauunawaan ng tao ang gawain na ginagawa Niya, kahit na hindi pa ganap na malinaw. At aabutin ng mahabang panahon para lubusang maunawaan ng tao ang Kanyang layunin nang una Niyang isinagawa Niya ang Kanyang gawain. Sa madaling salita, ang gawain ng kapanahunan kung saan ang Diyos ay nagkatawang-tao ay nahahati sa dalawang bahagi. Ang isang bahagi ay sa pamamagitan ng gawain at mga salita ng Diyos na nagkatawang-tao Mismo. Sa sandaling ang ministeryo ng Kanyang laman ay ganap na matupad, ang isa pang bahagi ng gawain ay isasagawa sa pamamagitan ng mga ginagamit ng Banal na Espiritu; pagkatapos nito ay oras na para tuparin ng tao ang kanyang tungkulin, dahil binuksan na ng Diyos ang daan, at dapat na itong lakaran ng tao mismo. Ibig sabihin, ang Diyos ay nagkatawang-tao upang isagawa ang isang bahagi ng Kanyang gawain, at ito ay sunud-sunod na patuloy na ipinapatupad ng Banal na Espiritu pati na rin yaong mga ginamit ng Banal na Espiritu. Kaya dapat malaman ng tao ang mga pangunahing gawain na isasagawa ng Diyos na nagkatawang-tao sa yugtong ito ng gawain. Dapat na maunawaang ganap ng tao ang kahalagahan ng pagkakatawang-tao ng Diyos at ang gawaing dapat Niyang gawin, sa halip na hingin sa Diyos kung ano ang hinihingi sa tao. Ito ang pagkakamali ng tao, pati na rin ang kanyang paniwala, at saka, ang kanyang pagsuway.
Ang Diyos ay nagkatawang-tao hindi para sa layuning hayaan ang tao na makilala ang Kanyang laman, o hayaan ang tao na makita ang kaibahan ang sa pagitan ng laman ng Diyos na nagkatawang-tao at yaong sa tao; ang Diyos ay hindi naging tao upang sanayin ang kakayahan ng tao sa pagkilatis, lalo na ang intensyon para sa tao na sambahin ang nagkatawang-tao na laman ng Diyos, kung saan makakatanggap Siya ng malaking kaluwalhatian. Wala sa mga ito ang orihinal na kalooban ng Diyos na maging tao. Ang Diyos ay hindi nagkatawang-tao upang hatulan ang tao, upang sadyang ibunyag ang tao, o upang gawing mahirap ang mga bagay para sa tao. Wala sa mga ito ang orihinal na kalooban ng Diyos. Tuwing ang Diyos ay magkakatawang-tao, ito ay gawaing hindi maiiwasan. Ito ay para sa Kanyang lalong malaking gawain at sa Kanyang lalong malaking pamamahala kaya ginagawa Niya ito, at hindi para sa mga dahilang naiisip ng tao. Ang Diyos ay dumating lamang sa mundo ayon sa hinihingi ng Kanyang gawain, at laging dahil kinakailangan. Hindi Siya naparito sa mundo na may intensyong maglibot, kundi isagawa ang gawaing dapat Niyang gawin. Bakit pa Niya tatanggapin ang isang makalangit na pasanin at ilalagay ang sarili sa mga malubhang panganib upang isagawa ang gawaing ito? Ang Diyos ay nagkakatawang-tao lamang kapag kailangan Niya, at palaging may natatanging kabuluhan. Kung ito lamang ay upang pahintulutan ang tao na makita Siya at mabuksan ang kanilang mga mata, kung gayon Siya, na may ganap na katiyakan, ay hindi kailanman tutungo sa mga tao nang walang kabuluhan Siya ay dumating sa mundo para sa Kanyang pamamahala at sa Kanyang mas malaking gawain, at para maaari Siyang makakuha ng mas maraming tao. Siya ay dumating upang kumatawan sa kapanahunan at upang talunin si Satanas, at dumating Siya sa laman upang talunin si Satanas. Dagdag pa rito, Siya ay dumating upang pamunuan ang lahat ng sangkatauhan sa kanilang buhay. Ang lahat ng ito ay may kinalaman sa Kanyang pamamahala, at ang gawain na patungkol sa lahat ng sandaigdig. Kung ang Diyos ay naging tao lamang upang pahintulutan ang tao na makilala ang Kanyang laman at buksan ang mga mata ng tao, kung gayon bakit hindi Siya maglalakbay sa bawat bansa? Hindi ba ito isang bagay na napakadali? Ngunit hindi Niya ginawa ito, sa halip ay pumili ng isang angkop na lugar upang manirahan at simulan ang gawain na dapat Niyang gawin. Tanging ang laman na ito ang may malaking kahalagahan. Kinakatawana Niya ang buong kapanahunan, at isinasagawa rin ang gawain ng buong kapanahunan; pareho Niyang dinadala ang naunang kapanahunan sa katapusan at inihahatid ang bago. Ang lahat ng ito ay mahalagang bagay na may kinalaman sa pamamahala ng Diyos, at ang kahalagahan ng isang yugto ng gawain na isinagawa ng Diyos na dumating sa lupa. Nang dumating si Jesus sa lupa, nagsalita lamang Siya ng ilang mga salita at ipinatupad ang ilang gawain; hindi Niya pinag-alala ang Kanyang Sarili sa buhay ng tao, at umalis pagkatapos Niyang makumpleto ang Kanyang gawain. Pagkaraang matapos Ko ang pagsasalita at maipasa ang Aking mga salita sa inyo sa araw na ito, at nakaunawa kayong lahat, kung gayon ang hakbang na ito ng gawain ay magwawakas na, kahit na ano pa ang inyong magiging buhay. Sa hinaharap, dapat mayroong mga yaon na magdadala sa hakbang ng gawaing ito at gagawa alinsunod sa mga salitang ito sa lupa; sa gayon magsisimula ang gawain ng tao at ang pagtatayo ng tao. Ngunit ngayon, ito talaga ang gawain ng Diyos upang matupad ang Kanyang ministeryo at mabuo ang isang yugtong gawain. Ang Diyos ay gumagawa sa isang paraan na hindi kagaya ng sa tao. Gusto ng tao ang mga pagkakatipon at mga pagtitipon, at naglalagay ng importansya sa seremonya. Pinaka-kinamumuhian ng Diyos ang mga pagkakatipon at mga pagpupulong ng tao. Ang Diyos ay nakikipag-usap at nagsasalita sa tao nang hindi pormal; ito ang gawain ng Diyos, na pambihirang nagpalaya at nagpalaya din sa inyo. Gayunman, pinaka-kinamumuhian Ko ang makipagtipon sa inyo, at hindi Ko magawang masanay sa isang buhay na masyadong mahigpit kagaya ng sa inyo. Itinuturing Ko ang mga patakaran bilang pinaka-kasuklam-suklam; hinihigpitan ng mga ito ang tao hanggang sa puntong ginagawang takot ang tao na kumilos, takot magsalita, at takot umawit, at ang kanilang mga mata ay nakatitig nang diretso sa iyo. Pinaka-kinamumuhian Ko ang paraan ng inyong pagkakatiponat malalaking pagkakatipon. Ni ayaw Kong makipagtipon sa inyo sa paraang ito, sapagkat ang paraang ito ng pamumuhay ay nakapagpapadama sa isa ng pagkagapos. Sapagkat kayo ay sumusunod sa maraming pagdiriwang at napakaraming mga patakaran, ang pagpapahintulot sa inyo na manguna ay mag-aakay sa lahat ng mga tao sa mga patakaran. Walang anumang paraan ang tao na maitakwil ang mga patakaran sa inyong pangunguna, at sa halip ang diwa ng pagiging relihiyoso ay lalong magiging higit na matindi kailanman, at ang pagsasagawa ng tao ay madaragdagan sa mas malalaking bilang. Patuloy na nagsasabi at nagsasalita ang ilang mga tao kapag sila ay nagkakatipon at hindi sila kailanman nakakaramdam ng pagod, habang ang iba ay makapagsasalita sa loob ng sandosenang araw. Ang lahat ng mga ito ay ibinibilang na malalaking pagkakatipon at mga pagpupulong ng tao; walang kinalaman ang mga ito sa pagkain at pag-inom, sa pagtatamasa, o sa isang buhay kung saan ang espiritu ay pinalalaya. Ang lahat ng mga ito ay mga pagpupulong! Ang mga pagpupulong ng inyong mga ka-manggagawa, gayundin ang malalaki at maliliit na pagkakatipon, lahat ay kasuklam-suklam sa Akin, at hindi Ako kailanman nakaramdam ng anumang interes sa mga ito. Ito ang panuntunan kung saan Ako gumagawa: Hindi Ako nakahandang mangaral sa panahon ng mga pagkakatipon, ni gusto Kong magpahayag ng anuman nang hayagan, lalong hindi ang tipunin kayong lahat sa loob ng ilang mga araw sa isang natatanging pagpupulong. Hindi kaaya-aya sa Akin na kayong lahat ay nangakaupo nang maayos at nagkakatipong magkakasama; kinasusuklaman Kong makita na nabubuhay kayo sa loob ng mga hangganan ng anumang seremonya, at higit sa rito, hindi Ako nakahandang maging bahagi sa anumang gayong inyong seremonya. Habang lalo ninyong ginagawa, lalo itong nagiging kasuklam-suklam sa Akin. Wala Akong taglay ni katiting na interes sa inyong seremonya at mga patakaran; gaano man kaganda ang trabaho na gagawin ninyo ukol rito, itinuturing Ko ang lahat ng mga ito na kasuklam-suklam. Hindi ba na ang inyong mga pagsasaayos ay hindi angkop o na kayo ay masyadong mababang-uri; kinasusuklaman Ko ang uri ng inyong pamumuhay, at higit pa rito, hindi Ko magawang masanay dito. Hindi ninyo nauunawaang lahat ang gawain na nais Kong gawin. Sa panahong iyon, nang ipinatupad ni Jesus ang Kanyang gawain sa isang partikular na lugar at doon ay natapos mangaral ng isang sermon, pangungunahan Niya ang Kanyang mga disipulo at lilisanin ang lungsod. Pinangunahan Niya ang Kanyang mga disipulo sa pagpapaliwanag sa isa’t-isa, at lumayo mula sa gitna ng karamihan; madalas Siyang gumagawa sa gayong paraan. Siya ay lumayo mula sa gitna ng mga tao, at pinangunahan ang kaunting kaibig-ibig na mga disipulo hanggang sa mga bundok, at nakikipag-usap sa kanila tungkol sa mga pamamaraan na kailangan nilang maunawaan. Ang kanyang gawain sa gitna ng karamihan ay kaunti at malayo ang agwat. Alinsunod sa kung ano ang inyong hinihiling sa Kanya, hindi kailangang taglayin ng Diyos na nagkatawang-tao ang buhay ng isang karaniwang tao; dapat Niyang ipatupad ang Kanyang gawain, at dapat Siyang magsalita,maging Siya man ay nakaupo, nakatayo, o naglalakad. Dapat Siyang gumawa sa lahat ng mga pagkakataon at hindi kailanman maaaring tumigil sa “pagtakbo,” kung hindi Siya ay pabaya sa Kanyang mga pananagutan. Ang mga kahilingan bang ito ng tao ay alinsunod sa pakiramdam ng tao? Nasaan ang inyong katapatan? Hindi ba kayo humihingi nang labis? Kailangan bang siyasatin mo ang Aking gawain? Kailangan ba Kitang mangasiwa habang Aking tinutupad ang Aking ministeryo? Nalalaman Kong maigi kung anong gawain ang kailangan Kong gawinat kung kailan Ko ito kailangang gawin; hindi Ko kailangan ang panghihimasok ng iba. Maaaring marahil para sa iyo hindi pa Ako nakagawa ng ganoon kadami, ngunit sa sandaling iyon ang Aking gawain ay nagwakas na. Gawing halimbawa ang mga salita ni Jesus sa Apat na Mga Ebanghelyo. Hindi ba limitado din ang mga ito? Sa panahong iyon, pumasok si Jesus sa sinagoga at nangaral ng isang sermon; natapos Niya ito sa loob ng ilang mga minuto. Pagkaraan Niyang matapos sa pagsasalita, pinangunahan Niya ang Kanyang mga disipulo papunta sa bangka at lumisan nang walang anumang paliwanag. Kadalasan, yaong mga nasa sinagoga ay nagpapaliwanagan sa gitna ng kanilang mga sarili, at ang bagay na iyon ay wala nang anumang kinalaman kay Jesus. Ipinatutupad lamang ng Diyos ang gawain na kailangan Niyang gawin, at wala ng anumang karagdagan. Sa kasalukuyan, marami ang humihiling sa Akin na magsalita at magsabi nang mas marami, ng mga ilang oras sa isang araw. Gaya ng inyong nakikita, tanging siya na nagsasalita ay Diyos, hindi ang kabaligtaran. Bulag kayong lahat! Malulupit lahat! Mangmang na mga bagay lahat na walang saysay! Kayo ay mayroong napakaraming mga paniniwala! Lumabis ang inyong mga kahilingan! Hindi kayo makatao! Hindi ninyo lahat nauunawaan kung ano ang Diyos! Naniniwala kayo na ang lahat ng mga nagsasalita at mga mananalumpati ay Diyos, na sinumang nakahandang tustusan kayo ng mga salita ay inyong ama. Sabihin ninyo sa Akin, lahat ba kayo na mayroong mahusay na nabuong mga katangian at “di-karaniwang” anyo ay nagtataglay pa rin kahit na kakatiting na katuturan? Hindi pa ba ninyo nalalaman ang araw sa langit! Ang bawat sa inyo ay mistulang tiwali at sakim na mga opisyal, kaya paano kayo makakakita ng katuturan? Paano kayo makakakilala sa pagitan ng tama at mali? Marami na Akong ipinagkaloob sa inyo, ngunit ilan sa gitna ninyo ang nagtuon ng pansin? Sino ang lubos na makakakuha nito? Hindi ninyo alam kung sino itong nagbukas ng daan kung saan kayo naglalakad sa kasalukuyan, kaya patuloy kayong gumagawa ng mga kahilingan sa Akin, ginagawa sa Akin ang ganitong di-makatuwirang mga kahilingan. Hindi ba kayo namumula sa pagkapahiya? Hindi ba Ako nagsalita ng marami? Hindi ba Ako nakagawa ng marami? Sino sa gitna ninyo ang tunay na mamahalin ang Aking mga salita bilang isang kayamanan? Labis-labis na pinapupurihan ninyo Ako sa Aking harapan, ngunit nagsisinungaling at nandaraya sa Aking likuran! Ang inyong mga kilos ay talagang karumal-dumal at nakaririmarim! Alam Ko na hinihiling ninyong Ako ay magsalita at gumawa nang hindi hihigit upang pagsawaan ng inyong mga mata at palawakin ang inyong mga pananaw, hindi upang papagbaguhing-anyo ang inyong mga buhay. Gaano na ba karami ang Aking sinalita sa inyo? Ang inyong mga buhay ay nagbago na dapat matagal na panahon na ang nakararaan, kaya bakit ngayon kayo muling nagbabalik? Posible ba na ang Aking mga salita ay ninakaw mula sa inyo kaya hindi ninyo tinanggap ang mga ito? Para sabihin ang katotohanan, ayaw Ko nang magsalita pa sa mabababang-uring kagaya ninyo. Wala itong saysay! Ayaw Ko ng gumawa ng gayong walang kabuluhang gawain! Ang ninanais lamang ninyo ay ang lawakan ang inyong mga pananaw o mapagsawa ang inyong mga mata, hindi upang kamtin ang buhay! Nililinlang ninyong lahat ang inyong mga sarili! Tatanungin Ko kayo, gaano karami sa Aking sinalita sa inyo nang harapan ang inyong isinasagawa? Ang tanging ginagawa ninyo ay mapanlinlang na pandaraya! Kinamumuhian Ko sa gitna ninyo yaong mga nagagalak sa pagmamasid, at itinuturing Ko ang inyong pagiging pagkamausisa bilang kasuklam-suklam. Kung hindi kayo nandirito upang hangarin ang tunay na daan o mauuhaw para sa katotohanan, kung gayon kayo yaong Aking mga kinasusuklaman! Alam Ko na nakikinig kayo sa Aking pagsasalita upang masiyahan lamang ang inyong kuryosidad at upang tuparin ang isa sa inyong mga pagnanasa. Hindi ninyo taglay ang kaisipan na hangarin ang pag-iral ng katotohanan o saliksikin ang pagpasok sa tamang landas ng buhay; ang mga kahilingang ito ay hindi umiiral sa gitna ninyo sa anumang paraan. Itinuturing lamang ninyo ang Diyos bilang isang laruan na pag-aaralan at hahangaan. Ang puso ninyo na naghahangad ng buhay ay napakaliit, ngunit ang inyong mausisang pagnanasa ay hindi! Ang pagsasalita sa gayong mga tao tungkol sa daan ng buhay ay halos mahalagang pakikipag-usap sa manipis na hangin; mas makakabuting huwag nang magsalita! Para sabihin Ko sa inyo! Kung naghahangad lamang kayo na mapunan ang kakulangan sa loob ng inyong puso, kung gayon pinakamainam na huwag na kayong lalapit sa Akin! Kailangan ninyong pagtuunan ng pansin ang inyong mga buhay! Huwag ninyong linlangin ang inyong mga sarili! Pinakamabuti na huwag niyong gawing saligan ang iyong kuryosidad sa inyong paghahangad ng buhay, o gamitin ito bilang isang dahilan para hilinging makipag-usap Ako sa inyo. Ang lahat ng ito ay pandaraya, kung saan kayo bihasa! Muli Kitang tatanungin: Gaano karami sa hinihiling Ko sa iyo na pasukin ang iyong totoong ginawa? Alam mo ba lahat ng Aking sinalita sa iyo? Isinagawa mo bang lahat ang Aking sinalita sa iyo?
Ang gawain ng bawat kapanahunan ay sinimulan ng Diyos Mismo, ngunit dapat mong malaman na anuman ang gawain ng Diyos, hindi Siya dumating upang magsimula ng isang kilusan o magdaos ng espesyal na pagpupulong o upang magtatag ng anumang uri ng organisasyon para sa inyo. Siya ay dumating lamang upang tuparin ang gawain na dapat Niyang gawin. Ang Kanyang gawain ay hindi limitado ng sinumang tao. Ginagawa Niya ang Kanyang gawain kung paano Niya naisin; kahit na ano ang isipin o alam ng tao, nakatutok lamang Siya sa pagsasakatuparan ng Kanyang gawain. Simula ng paglikha ng mundo, nagkaroon na ng tatlong yugto ng gawain; mula kay Jehovah hanggang kay Jesus, at mula sa Kapanahunan ng Kautusan hanggang sa Kapanahunan ng Biyaya, ang Diyos ay hindi kailanman nagtawag ng espesyal na pagpupulong para sa tao, o pinagtipun-tipon man ng lahat ng sangkatauhan para magkaroon ng espesyal na pandaigdigang pagpupulong para mapalawak ang Kanyang gawain. Isinasagawa lamang Niya ang paunang gawain ng buong kapanahunan nang ang oras at lugar ay tumpak, at sa pamamagitan nito ay naghahatid sa kapanahunan upang pamunuan ang sangkatauhan sa kanilang mga buhay. Ang mga espesyal na pagpupulong ay ang mga pagsasama-sama ng tao; gawa ng tao ang sama-samang pagtitipon ng mga tao upang ipagdiwang ang mga araw ng kapistahan. Hindi sinusunod ng Diyos ang mga araw na kapistahan at, higit pa rito, kinapopootan sila; hindi Siya nagtitipon ng espesyal na pagpupulong at lalo pang kinapopootan sila. Ngayon dapat mong ganap na maunawaan kung ano ang gawain ng Diyos na naging tao.
