Kidlat ng Silanganan | Ang Tiwaling Sangkatauhan ay Higit na Nangangailangan sa Kaligtasan ng Diyos na Nagkatawang-tao

Kidlat ng Silanganan | Ang Tiwaling Sangkatauhan ay Higit na Nangangailangan sa Kaligtasan ng Diyos na Nagkatawang-tao

    Naging nagkatawang-tao ang Diyos dahil ang pakay ng Kanyang gawain ay hindi ang espiritu ni Satanas, o anumang walang katawang-tao na bagay, kundi ang tao, na katawang-tao at ginawang tiwali ni Satanas. Ito ay tiyak na dahil ang katawang-tao ng tao ay naging tiwali kaya ginawa ng Diyos ang taong nagkatawang-tao na pakay ng Kanyang gawain; bukod dito, sapagka’t ang tao ay ang pakay ng katiwalian, ginawa Niya ang tao na tanging layon ng Kanyang gawain sa lahat ng mga yugto ng Kanyang gawain ng pagliligtas. Ang tao ay isang may kamatayan na nilalang, na may katawang-tao at dugo, at ang Diyos lamang ang Nag-iisa na maaaring magligtas sa tao. Sa ganitong paraan, ang Diyos ay dapat maging isang tao na nagtataglay ng parehong mga katangian bilang tao upang gawin ang Kanyang gawain, upang makamit ng Kanyang gawain ang mas mahusay na mga epekto. Kailangang maging tao ng Diyos upang gawin ang Kanyang gawain dahil ang tao ay sa katawang-tao, at hindi kayang pagtagumpayan ang kasalanan o alisin ang sarili sa katawang-tao. Kahit na ang diwa at pagkakakilanlan ng Diyos na nagkatawang-tao ay malaki ang pagkakaiba mula sa diwa at pagkakakilanlan ng tao, gayon pa man ang Kanyang hitsura ay kapareho ng tao, nasa Kanya ang hitsura ng isang pangkaraniwang tao, at pinangungunahan ang buhay ng isang karaniwan na tao, at yaong mga makakakita sa Kanya ay walang makikitang pagkakaiba sa isang karaniwang tao. Ang karaniwang hitsura na ito at normal na pagkatao ay sapat para sa Kanya na gawin ang Kanyang banal na gawain sa normal na pagkatao. Ang Kanyang katawang-tao ay nagbibigay-daan sa Kanya na gawin ang Kanyang gawain sa normal na pagkatao, at tumutulong sa Kanya na gawin ang Kanyang gawain sa gitna ng tao, at ang Kanyang normal na pagkatao, bukod doon, ay tumutulong sa Kanya na isagawa ang gawain ng pagliligtas sa gitna ng tao. Kahit ang Kanyang normal na pagkatao ay naging sanhi ng malaking kaguluhan sa gitna ng tao, ang ganoong kaguluhan ay hindi nakaapekto sa karaniwang mga bunga ng Kanyang gawain. Sa madaling salita, ang gawain ng Kanyang normal na katawang-tao ay may sukdulang pakinabang sa tao. Kahit na karamihan sa mga tao ay hindi tinatanggap ang Kanyang normal na pagkatao, ang Kanyang gawain ay maaari pa ring maging mabisa, at ang mga epekto na ito ay nakakamit salamat sa Kanyang normal na pagkatao. Ito ay walang pag-aalinlangan. Mula sa Kanyang gawain sa katawang-tao, ang tao ay makakakuha ng sampung beses o dose-dosenang beses na higit na mga bagay kaysa sa mga pagkaintindi na umiiral sa gitna ng tao tungkol sa Kanyang normal na pagkatao, at ang ganoong mga pagkaintindi sa huli ay dapat na lahat ay lulunin ng Kanyang gawain. At ang epekto na nakamit ng Kanyang gawain, na kung sabihin, ang kaalaman ng tao tungo sa Kanya, ay malayong mahigitan ang mga pagkaintindi ng tao tungkol sa Kanya. Walang paraan upang isipin o sukatin ang gawain na ginagawa Niya sa katawang-tao, dahil ang Kanyang katawang-tao ay hindi katulad ng sinumang tao sa katawang-tao; kahit na ang panlabas na balat ay magkapareho, ang sangkap ay hindi pareho. Ang Kanyang katawang-tao ay gumagawa ng maraming mga pagkaintindi sa gitna ng tao tungkol sa Diyos, gayon pa man ang Kanyang katawang-tao ay maaari ring payagan ang tao upang makakuha ng maraming kaalaman, at maaari ding lupigin ang sinumang tao na nagmamay-ari ng isang katulad na panlabas na balat. Dahil Siya ay hindi lamang isang tao, kundi ang Diyos na may panlabas na balat ng isang tao, at walang maaaring ganap na tarukin o makaintindi sa Kanya. Ang isang hindi nakikita at hindi mahipo na Diyos ay minamahal at tinatanggap ng lahat. Kung ang Diyos ay isa lamang Espiritu na hindi nakikita ng tao, napakadali para sa tao na maniwala sa Diyos. Ang tao ay maaaring magbigay ng libreng renda sa kanyang imahinasyon, maaaring pumili ng kahit anong imahe na gusto niya bilang imahe ng Diyos upang malugod ang kanyang sarili at gawing masaya ang kanyang sarili. Sa ganitong paraan, maaaring gawin ng tao ang anuman na pinaka-kasiya-siya sa kanyang sariling Diyos, at na kung saan ang Diyos na ito ay pinakahanda na gawin, nang walang anumang pag-aalinlangan. Higit pa rito, ang tao ay naniniwala na walang sinuman ang mas tapat at masipag kaysa kanya sa kabanalan sa Diyos, at na ang lahat ng iba ay mga Gentil na mga aso, at mga di-matapat sa Diyos. Maaaring sabihin na ito ang hinahangad ng mga malabo at batay sa doktrina ang paniniwala sa Diyos; ang kanilang hinahanap ay lahat ng higit na magkakapareho, na may kaunting pagkakaiba. Ito lamang dahil sa ang mga imahe ng Diyos sa kanilang mga imahinasyon ay naiiba, ngunit ang kanilang diwa ay tunay na pareho.

    Ang tao ay hindi naliligalig sa pamamagitan ng kanyang walang inaalaala na paniniwala sa Diyos, at naniniwala sa Diyos kung paano nakalulugod sa kanya. Ito ay isa sa mga “karapatan at kalayaan ng tao,” na walang sinuman ang maaaring gumambala, dahil ang tao ay naniniwala sa kanyang sariling Diyos at hindi sa Diyos ng kung sino pa man; ito ay ang kanyang sariling pribadong ari-arian, at halos lahat ay nagtataglay ng ganitong uri ng pribadong ari-arian. Itinuturing ng tao ang ari-arian na ito bilang mahalagang kayamanan, ngunit sa Diyos walang anuman na mas mababang-loob o walang kabuluhan, sapagka’t walang mas malinaw na indikasyon ng pagsalungat sa Diyos kaysa pribadong pag-aari na ito ng tao. Ito ay dahil sa gawain ng Diyos na nagkatawang-tao na ang Diyos ay naging tao na may isang nasasalat na anyo, at siyang maaaring makita at mahipo ng tao. Siya ay hindi isang walang hugis na Espiritu, ngunit isang katawang-tao na maaaring madikitan at nakikita ng tao. Gayunman, karamihan ng mga Diyos na pinaniniwalaan ng tao ay mga walang laman na mga diyos na walang hugis, na kung saan ay mga walang anyo rin. Sa ganitong paraan, ang nagkatawang-taong Diyos ay naging kaaway ng karamihan sa mga taong naniniwala sa Diyos, at mga taong hindi matanggap ang katotohanan ng pagkakatawang-tao ng Diyos ay, magka-parehong, maging mga kaaway ng Diyos. Ang tao ay nagtataglay ng mga pagkaintindi hindi dahil sa kanyang paraan ng pag-iisip, o dahil sa kanyang paghihimagsik, ngunit dahil sa pribadong pag-aari na ito ng tao. Karamihan sa mga tao ay mamamatay dahil sa pag-aari na ito, at ang malabong Diyos na ito na hindi maaaring hipuin, hindi maaaring makita, at sa totoo ay hindi umiiral ang sumisira sa buhay ng tao. Ang buhay ng tao ay hindi pinagkakaitan ng Diyos na nagkatawang-tao, lalo na sa Diyos ng langit, kundi sa pamamagitan ng Diyos ng sariling guni-guni ng tao. Ang tanging dahilan na ang Diyos na nagkatawang-tao ay naparito sa katawang-tao ay dahil sa mga pangangailangan ng tiwaling tao. Ito ay dahil sa mga pangangailangan ng tao ngunit hindi ang Diyos, at ang lahat ng Kanyang mga sakripisyo at paghihirap ay para sa kapakanan ng sangkatauhan, at hindi para sa kapakanan ng Diyos Mismo. Walang mga kalamangan at kahinaan o mga gantimpala para sa Diyos; hindi Siya ang mag-aani ng ilang mga hinaharap na aanihin, kung hindi ay ang mga dati Niyang mga pag-aari. Ang lahat ng Kanyang ginagawa at mga sakripisyo para sa sangkatauhan ay hindi upang Siya ay magkamit ng mahusay na mga gantimpala, ngunit pulos para sa kapakanan ng sangkatauhan. Kahit ang gawain ng Diyos sa katawang-tao ay nagsasangkot ng maraming hindi mailarawan na mga paghihirap, ang mga epekto na ganap nitong makakamit ay malayong lumampas sa mga gawaing natapos nang direkta sa pamamagitan ng Espiritu. Ang gawain ng katawang-tao ay kasama ang maraming paghihirap, at ang katawang-tao ay hindi nagtataglay ng parehong mahusay na pagkakakilanlan tulad ng Espiritu, hindi maaaring isagawa ang parehong kahima-himalang mga gawain tulad ng Espiritu, at higit na hindi siya maaaring magtaglay ng parehong awtoridad tulad ng Espiritu. Ngunit ang diwa ng gawaing natapos sa pamamagitan ng karaniwang katawang-tao na ito ay malayong nakalalamang sa gawain na direktang ginawa sa pamamagitan ng Espiritu, at mismong ang katawang-tao na ito ng Kanyang sarili ay ang kasagutan sa lahat ng mga pangangailangan ng tao. Para sa mga maililigtas, ang gamit na halaga ng Espiritu ay malayong mas mababa kaysa sa katawang-tao: Ang gawain ng Espiritu ay magagawang masakop ang buong mundo, sa lahat ng mga bundok, mga ilog, mga lawa, at mga karagatan, ngunit ang gawa ng katawang-tao ay mas mabisang may kinalaman sa bawat tao na makasasalamuha Niya. Higit pa rito, ang katawang-tao ng Diyos sa mayroong nasasalat na anyo ay maaaring mas mabisang maunawaan at pagkakatiwalaan ng tao, at higit pang mapalalim ang kaalaman ng tao sa Diyos, at maaaring mag-iwan sa tao ng mas malalim na pagkakilala ng mga aktwal na mga gawa ng Diyos. Ang gawain ng Espiritu ay nababalot ng misteryo, ito ay mahirap para sa mga may kamatayan na nilalang upang arukin ang lalim, at mas mahirap para sa kanila upang makita, at kaya maaari lamang silang umasa sa mga mababaw na paglalarawan. Ang gawain ng katawang-tao, gayunpaman, ay karaniwan, at batay sa katotohanan, at nagmamay-ari ng mayamang karunungan, at ito ay isang katotohanan na maaaring makita sa pamamagitan ng pisikal na paningin ng tao; maaaring personal na maranasan ng tao ang karunungan ng mga gawa ng Diyos, at hindi kailangan upang gamitin ang kanyang masaganang imahinasyon. Ito ang katumpakan at tunay na halaga ng gawain ng Diyos sa katawang-tao. Ang Espiritu ay maaari lamang gumawa ng mga bagay na hindi nakikita ng tao at mahirap para sa kanyang isipin, halimbawa ang pagliliwanag ng Espiritu, ang paggalaw ng Espiritu, at ang patnubay ng Espiritu, ngunit para sa mga tao na may isip, ang mga ito ay hindi magbigay ng anumang malinaw na kahulugan. Sila ay magbibigay lamang ng isang paggalaw, o isang malawak na kahulugan, at hindi maaaring magbigay ng isang pagtuturo sa mga salita. Ang gawain ng Diyos sa katawang-tao, gayunpaman, ay lubos na naiiba: Ito ay may tumpak na patnubay ng mga salita, may malinaw na kalooban, at may malinaw na kinakailangang mga layunin. At kaya ang tao ay hindi kailangan upang mag-apuhap sa paligid, o gamitin ang kanyang imahinasyon, lalo na ang gumawa ng paghuhula. Ito ang kalinawan ng gawain sa katawang-tao, at ang mahusay na pagkakaiba mula sa gawain ng Espiritu. Ang gawain ng Espiritu ay angkop lamang para sa isang limitadong saklaw, at hindi maaaring palitan ang gawain ng katawang-tao. Ang gawain ng katawang-tao ay nagbibigay sa tao ng lalong mas eksakto at kinakailangang mga layunin at lalong tunay na, mahalagang kaalaman kaysa sa gawa ng Espiritu. Ang pinakamalaking halaga na gawain upang itiwali ang tao ay yaong nagbibigay ng tumpak na mga salita, malinaw na mga layunin upang itaguyod, at maaaring makita at mahawakan. Tanging ang makatotohanang gawain at napapanahong pagpatnubay ang angkop sa mga panlasa ng tao, at tanging tunay na gawa ang maaaring magligtas sa tao mula sa kanyang tiwali at mahalay na disposisyon. Ito ay maaari lamang makamit sa pamamagitan ng Diyos na nagkatawang-tao; tanging ang Diyos na nagkatawang-tao lamang ang maaaring magligtas sa tao mula sa kanyang dating tiwali at mahalay na disposisyon. Kahit na ang Espiritu ang likas na diwa ng Diyos, ang gawain na tulad nito ay maaari lamang gawin sa pamamagitan ng Kanyang katawang-tao. Kung ang Espiritu ay gumawa nang nag-iisa, kung gayon ay hindi posible na maging epektibo ang Kanyang gawain—ito ay isang malinaw na katotohanan. Kahit karamihan sa mga tao ay naging mga kaaway ng Diyos dahil sa katawang-tao na ito, kapag winakasan Niya ang Kanyang gawain, ang mga taong laban sa Kanya ay hindi lamang titigil sa pagiging Kanyang mga kaaway, ngunit sa kabaligtaran ay magiging Kanyang mga saksi. Sila ay magiging mga saksi na nalupig sa pamamagitan Niya, mga saksi na kaayon sa Kanya at hindi maaaring ihiwalay mula sa Kanya. Gagawin Niyang malaman ng tao ang kahalagahan ng Kanyang gawain sa katawang-tao sa tao, at dapat malaman ng tao ang kahalagahan ng katawang-tao na ito sa kahulugan ng pag-iral ng tao, dapat malaman ang Kanyang tunay na halaga sa paglago ng buhay ng tao, at, higit pa rito, dapat malaman na ang katawang-tao na ito ay magiging isang buhay na bukal ng buhay kung saan ang tao ay hindi makakayang humiwalay. Kahit na ang nagkatawang-tao na laman ng Diyos ay malayo mula sa pagtutugma ng pagkakakilanlan at posisyon ng Diyos, at tila hindi tugma ang tao sa Kanyang tunay na kalagayan, ang katawang-tao na ito, na hindi nagtataglay ng tunay na imahe ng Diyos, o ang tunay na pagkakakilanlan ng Diyos, ay maaaring gawin ang gawain na hindi makayang gawing direkta ng Espiritu ng Diyos. Ito ang tunay na kabuluhan at halaga ng pagkakatawang-tao ng Diyos, at ito ang kabuluhan at halaga na hindi mapahalagahan at matanggap ng tao. Kahit lahat ng tao ay tumingin sa Espiritu ng Diyos at hamakin ang katawang-tao ng Diyos, hindi isinasaalang-alang kung paano nila tingnan o pag-isipan, ang tunay na kabuluhan at kahalagahan ng katawang-tao ay malayong nilampasan ang sa Espiritu. Siyempre, ito ay tungkol lamang sa tiwaling sangkatauhan. Para sa lahat na naghahangad ng katotohanan at nasasabik sa pagpapakita ng Diyos, ang gawain ng Espiritu ay ang pagbibigay lamang ng paggalaw o pagbubunyag, at isang pakiramdam ng pagkakamangha na hindi maipaliliwanag at hindi mailarawan ng isip, at isang pakiramdam na ito ay mahusay, walang kapantay, at kahanga-hanga, ngunit hindi rin maaaring matamo at makuha ng lahat. Ang tao at ang Espiritu ng Diyos ay maaari lamang tumingin sa bawat isa mula sa malayo, na parang may napakalayong distansya sa pagitan ng mga ito, at sila ay kailanman hindi maaaring maging magkapareho, na parang pinaghihiwalay ng isang hindi nakikitang pagitan. Sa katunayan, ito ay isang ilusyon na ibinigay ng Espiritu sa tao, dahil ang Espiritu at ang tao ay hindi pareho ng uri, at ang Espiritu at ang tao ay hindi kailanman magkakasamang mabuhay sa parehong mundo, at sapagka’t ang Espiritu ay hindi nagtataglay ng pagkatao. Kaya ang tao ay hindi kinakailangan ang Espiritu, sapagka’t ang Espiritu ay hindi direktang magagawa ang gawain na karamihang kinakailangan ng tao. Ang gawain ng katawang-tao ay nag-aalok sa tao ng tunay na layunin upang itaguyod, linawin ang mga salita, at isang katinuan na Siya ay tunay at normal, na Siya ay mapagpakumbaba at pangkaraniwan. Kahit maaaring matakot ang tao sa Kanya, para sa karamihan ng mga tao Siya ay madaling makaugnay: Maaaring masdan ng tao ang Kanyang mukha, at dinggin ang Kanyang tinig, at hindi Siya kailangang tingnan mula sa malayo. Ang katawang-tao na ito ay mararating ng tao, hindi malayo, o di-maarok, ngunit nakikita at mahihipo, dahil ang katawang-tao na ito ay nasa parehong mundo bilang tao.

    Para sa lahat ng mga nabubuhay sa katawang-tao, ang pagbabago ng kanilang disposisyon ay nangangailangan ng pagtaguyod ng mga layunin, at ang pagkilala sa Diyos ay nangangailangan ng pagsaksi sa tunay na mga gawa at ang tunay na mukha ng Diyos. Kapwa ay maaari lamang makamit sa pamamagitan ng nagkatawang-taong laman ng Diyos, at ang kapwa ay maaari lamang matupad sa pamamagitan ng normal at tunay na katawang-tao. Ito ay kung bakit mahalaga ang pagkakatawang-tao, at kung bakit kinakailangan ito ng lahat ng tiwaling sangkatauhan. Dahil ang mga tao ay kinakailangang makilala ang Diyos, ang mga imahe ng malabo at kahima-himalang mga Diyos ay dapat maiwaksi mula sa kanilang mga puso, at dahil kinakailangan nilang alisin ang kanilang tiwaling disposisyon, dapat muna nilang malaman ang kanilang tiwaling disposisyon. Kung tanging tao ang gagawa sa pagwawaksi ng mga imahe ng malabong Diyos mula sa mga puso ng mga tao, kung gayon siya ay mabibigo na makamit ang tamang epekto. Ang mga imahe ng malabong Diyos sa mga puso ng mga tao ay hindi maaaring mailantad, maiwaksi, o ganap na mapaalis sa pamamagitan ng mga salita lamang. Sa paggawa nito, sa huli ay hindi pa rin posible na palayasin ang malalim na pagkabaon ng mga bagay na ito mula sa mga tao. Tanging ang praktikal na Diyos at ang tunay na larawan ng Diyos ang maaaring pumalit sa mga malabo at kahima-himalang mga bagay na ito upang payagan ang mga tao na unti-unting malaman ang mga ito, at sa ganitong paraan lamang maaaring makamit ang takdang epekto. Kinikilala ng tao na ang Diyos na kanyang hinahangad ng mga panahong nakaraan ay malabo at kahima-himala. Na ang maaaring makapagkamit ng epekto na ito ay hindi ang direktang pamumuno ng Espiritu, lalong hindi ang mga aral ng isang tiyak na indibidwal, ngunit ang Diyos na nagkatawang-tao. Ang mga pagkaintindi ng tao ay inilatag nang hubad kapag opisyal na ginagawa ng Diyos na nagkatawang-tao ang Kanyang gawain, dahil ang pagiging normal at katotohanan ng Diyos na nagkatawang-tao ay ang kabaligtaran ng malabo at kahima-himalang Diyos sa imahinasyon ng tao. Ang dating pagkaintindi ng tao ay maaari lamang ibunyag sa pamamagitan ng kanilang kaibahan sa Diyos na nagkatawang-tao. Kung wala ang paghahambing sa Diyos na nagkatawang-tao, ang mga pagkaintindi ng tao ay hindi mabubunyag; sa ibang salita, kung walang kaibahan sa katotohanan ang malalabong mga bagay ay hindi mabubunyag. Walang may kakayahan na gumamit ng mga salita upang gawin ang gawaing ito, at walang sinuman ang may kakayahang bumigkas ng maliwanag sa gawaing ito gamit ang mga salita. Tanging ang Diyos Mismo ang maaaring gumawa ng Kanyang sariling gawa, at walang sinuman ang maaaring gumawa ng gawaing ito sa Kanyang pangalan. Hindi mahalaga kung gaano kayaman ang wika ng tao, hindi niya kaya na bigkasin nang maliwanag ang katotohanan at pagiging karaniwan ng Diyos. Maaari lamang makilala ng tao ang Diyos sa mas kapaki-pakinabang na paraan, at maaari lamang Siyang makita nang mas malinaw, kung ang Diyos ay personal na gagawa sa gitna ng tao at ganap na natatanghal ang Kanyang larawan at ang Kanyang pagka-Diyos. Ang epektong ito ay hindi maaaring makamit sa pamamagitan ng anumang tao na katawang-tao. Siyempre, ang Espiritu ng Diyos ay hindi rin kayang makamit ang epekto na ito. Maaaring iligtas ng Diyos ang tiwaling tao mula sa impluwensya ni Satanas, ngunit ang gawain na ito ay hindi maaaring direktang gawin sa pamamagitan ng Espiritu ng Diyos; sa halip, ito ay maaari lamang gawin sa pamamagitan ng katawang-tao na suot ng Espiritu ng Diyos, sa pamamagitan ng laman ng nagkatawang-tao ng Diyos. Ang katawang-tao na ito na tao at Diyos din, ay isang tao na nagmamay-ari ng normal na pagkatao at Diyos din na nagmamay-ari ng buong pagka-Diyos. At sa gayon, kahit na ang katawang-tao na ito ay hindi ang Espiritu ng Diyos, at lubos na naiiba sa Espiritu, ito pa rin ang nagkatawang-tao na Diyos Mismo na nagliligtas sa tao, na ang Espiritu at ang katawang-tao din. Hindi mahalaga kung ano ang tawag sa Kanya, sa huli ito pa rin ay ang Diyos Mismo na nagliligtas ng sangkatauhan. Sapagka’t ang Espiritu ng Diyos ay hindi mapaghihiwalay mula sa katawang-tao, at ang gawain ng katawang-tao ay ang gawain din ng Espiritu ng Diyos; ito lamang ay dahil ang gawaing ito ay hindi ginawa gamit ang pagkakakilanlan ng Espiritu, ngunit ito ay natapos gamit ang pagkakakilanlan ng katawang-tao. Ang gawain na kailangang matapos nang direkta sa pamamagitan ng Espiritu ay hindi nangangailangan ng pagkakatawang-tao, at ang gawain na nangangailangan ng katawang-tao na gagawa ay hindi maaaring gawin nang direkta sa pamamagitan ng Espiritu, at maaari lamang gawin sa pamamagitan ng Diyos na nagkatawang-tao. Ito ang kinakailangan para sa gawaing ito, at ito ang kinakailangan ng tiwaling sangkatauhan. Sa tatlong yugto ng gawain ng Diyos, isang yugto lamang ang direktang natupad sa pamamagitan ng Espiritu, at ang natitirang dalawang yugto ay natupad sa pamamagitan ng Diyos na nagkatawang-tao, at hindi direkta sa pamamagitan ng Espiritu. Ang gawain ng kautusang ginawa ng Espiritu ay hindi kasangkot ang pagpapalit ng tiwaling disposisyon ng tao, at wala rin itong kaugnayan sa kaalaman ng tao sa Diyos. Ang gawain ng katawang-tao ng Diyos sa Kapanahunan ng Biyaya at ang Kapanahunan ng Kaharian, gayunpaman, ay nagsasangkot sa tiwaling disposisyon ng tao at ang kanyang kaalaman tungkol sa Diyos, at ito ay isang mahalaga at napakahalagang bahagi ng gawain ng pagliligtas. Samakatuwid, ang tiwaling sangkatauhan ay mas kinakailangaan ang kaligtasan ng Diyos na nagkatawang-tao, at mas nangangailangan ng direktang gawain ng Diyos na nagkatawang-tao. Kinakailangan ng sangkatauhan ang Diyos na nagkatawang-tao upang magpastol sa kanya, sumuporta sa kanya, painumin siya, magpakain sa kanya, hatulan at kastiguhin siya, at nangangailangan siya ng higit na biyaya at mas higit na pagtubos mula sa Diyos na nagkatawang-tao. Tanging ang Diyos sa katawang-tao ang maaaring pagkatiwalaan ng tao, ang pastol ng tao, ang handang sasaklolo ng tao, at lahat ng ito ay ang pangangailangan ng pagkakatawang-tao ngayon at sa mga nakaraang panahon.

    Ang tao ay ginawang tiwali ni Satanas, at siya ang pinakamataas sa lahat ng mga nilalang ng Diyos, kaya ang tao ay nangangailangan ng kaligtasan ng Diyos. Ang pakay ng kaligtasan ng Diyos ay ang tao, hindi si Satanas, at ang maliligtas ay ang katawang-tao ng tao, at ang kaluluwa ng tao, at hindi ang demonyo. Si Satanas ang pakay ng paglipol ng Diyos, ang tao ay ang pakay ng kaligtasan ng Diyos, at ang katawang-tao ng tao ay ginawang tiwali ni Satanas, kaya ang unang ililigtas dapat ay ang katawang-tao ng tao. Ang katawang-tao ng tao ay pinakamatinding ginawang tiwali, at ito ay naging isang bagay na lumalaban sa Diyos, na siyang lantarang sumasalungat at tinatanggihan ang pag-iral ng Diyos. Ang masamang katawang-tao na ito ay simpleng masyadong mailap, at walang mas mahirap na pakitunguhan o baguhin kaysa sa tiwaling disposisyon ng katawang-tao. Lumapit si Satanas sa katawang-tao ng tao upang lumikha ng gulo, at ginagamit ang katawang-tao ng tao upang abalahin ang gawain ng Diyos, at pahinain ang plano ng Diyos, at sa gayon ang tao ay naging si Satanas, at ang kaaway ng Diyos. Upang mailigtas ang tao, dapat muna siyang lupigin. Ito ang dahilan kung bakit tumatayo ang Diyos sa hamon at dumarating sa katawang-tao upang gawin ang gawain na nais Niyang gawin, at labanan si Satanas. Ang Kanyang layunin ay ang kaligtasan ng sangkatauhan, na naging tiwali, at ang pagkatalo at pagkalipol ni Satanas, na naghihimagsik laban sa Kanya. Natatalo Niya si Satanas sa pamamagitan ng Kanyang gawaing panlulupig sa tao, at sabay na ililigtas ang tiwaling sangkatauhan. Kung kaya, malulutas ng Diyos ang dalawang problema nang sabay. Siya ay kumikilos sa katawang-tao, at nagsasalita sa katawang-tao, at isasagawa ang lahat ng trabaho sa katawang-tao upang mas mahusay na makipag-ugnayan sa tao, at mas mahusay na lupigin ang tao. Ang huling sandaling nagkatawang-tao ang Diyos, ang Kanyang gawain sa mga huling araw ay wawakasan sa katawang-tao. Aayusin Niya ang lahat ng tao ayon sa uri, wawakasan ang Kanyang buong pamamahala, at wawakasan din lahat ng Kanyang gawain sa katawang-tao. Matapos ang lahat ng Kanyang gawain sa lupa ay dumating sa katapusan, Siya ay magiging ganap na matagumpay. Sa pagtatrabaho sa katawang-tao, ang Diyos ay ganap nang nalupig ang sangkatauhan, at ganap na nakamit ang sangkatauhan. Hindi ba nangangahulugan na ang Kanyang buong pamamahala ay darating na sa katapusan? Kapag winakasan ng Diyos ang Kanyang gawain sa katawang-tao, bilang ganap na Niyang natalo si Satanas at naging matagumpay, si Satanas ay wala nang pagkakataon upang itiwali ang tao. Ang gawain ng unang pagkakatawang-tao ng Diyos ay ang pagtutubos at kapatawaran ng mga kasalanan ng tao. Ngayon ay ito ay gawaing panlulupig at ganap na pagkamit ng sangkatauhan, upang si Satanas ay hindi na magkaroon ng anumang mga paraan upang gawin ang gawain nito, at magiging ganap na matalo, at ang Diyos ay magiging ganap na matagumpay. Ito ang gawa ng katawang-tao, at ang gawain na ginawa ng Diyos Mismo. Ang paunang gawain ng tatlong yugto ng gawain ng Diyos ay direktang nagawa sa pamamagitan ng Espiritu, at hindi sa pamamagitan ng katawang-tao. Ang huling gawain ng tatlong yugto ng gawain ng Diyos, gayunpaman, ay ginawa sa pamamagitan ng Diyos na nagkatawang-tao, at hindi direkta sa pamamagitan ng Espiritu. Ang gawain ng pagtubos sa mga tagapamagitan na yugto ay ginawa din ng Diyos na nagkatawang-tao. Sa buong gawaing pamamahala, ang pinaka-mahalagang gawain ay ang kaligtasan ng tao mula sa impluwensya ni Satanas. Ang pangunahing gawain ay ang ganap na paglupig sa tiwaling tao, sa gayon ay pinapanumbalik ang dati na paggalang sa Diyos sa puso ng nalupig na tao, at pahihintulutan siyang makamit ang isang normal na buhay, na ang ibig sabihin, ang normal na buhay ng isang nilikha ng Diyos. Ang gawain na ito ay mahalaga, at ito ang ubod ng gawaing pamamahala. Sa tatlong yugto ng gawain ng pagliligtas, ang unang yugto ng gawain ng kautusan ay malayo mula sa ubod ng gawaing pamamahala; ito lamang ay nagkaroon ng bahagyang hitsura ng gawain ng pagliligtas, at hindi ang simula ng gawain ng pagliligtas ng Diyos sa tao mula sa sakop ni Satanas. Ang unang yugto ng gawain ay direktang ginawa sa pamamagitan ng Espiritu dahil, sa ilalim ng kautusan, ang tanging alam ng tao ay sumunod sa kautusan, at hindi magkaroon ng mas maraming katotohanan, at sapagka’t ang gawain sa Kapanahunan ng Kautusan ay bahagyang sinangkot ang mga pagbabago ng disposisyon ng tao, lalo pa sa gawain kung paano maliligtas ang tao mula sa sakop ni Satanas. Kung kaya ang Espiritu ng Diyos ay ginawang ganap itong pinakamataas na simpleng yugto ng gawain na walang kinalaman sa tiwaling disposisyon ng tao. Ang bahaging ito ng gawain ay nagdala ng maliit na kaugnayan sa ubod ng pamamahala, at walang malaking kaugnayan sa opisyal na gawain ng pagliligtas ng tao, at sa gayon ito ay hindi kinakailangan ng Diyos na maging tao upang personal na gawin ang Kanyang gawain. Ang gawain na ginawa ng Espiritu ay ipinahiwatig at hindi maarok, at ito ay nakatatakot at hindi malapitan ng tao; ang Espiritu ay hindi angkop sa direktang paggawa ng gawain ng pagliligtas, at hindi angkop sa direktang pagbibigay-buhay sa tao. Ang pinaka-angkop para sa tao ay ang pagbabagong-anyo ng gawain ng Espiritu sa isang paraan na malapit sa tao, na ang ibig sabihin, kung ano ang pinaka-angkop para sa tao ay ang Diyos na maging isang ordinaryo, karaniwang tao upang gawin ang Kanyang gawain. Ito ay kinakailangan ang Diyos na magkatawang-tao upang palitan ang gawain ng Espiritu, at para sa tao, wala nang mas angkop na paraan para sa Diyos na gumawa. Sa gitna ng tatlong mga yugtong gawaing ito, dalawang yugto ang natupad sa pamamagitan ng katawang-tao, at ang dalawang yugto na ito ay ang susing antas ng gawaing pamamahala. Ang dalawang pagkakatawang-tao ay kapwa komplimentaryo at ginagawang perpekto ang bawat isa. Ang unang yugto ng pagkakatawang-tao ng Diyos ang siyang naglatag ng pundasyon para sa ikalawang yugto, at maaari itong sabihin na ang dalawang anyo ng pagkakatawang-tao ng Diyos ay bumuo ng isang buo, at hindi magkasalungat sa bawat isa. Ang dalawang yugto ng gawain ng Diyos na ito ay isinagawa ng Diyos sa Kanyang pagkakakilanlan na pagkatawang-tao dahil ang mga ito ay napakahalaga sa buong gawaing pamamahala. Halos masasabi na, kung wala ang gawain ng dalawang anyo ng Diyos, ang buong gawaing pamamahala ay maaaring magkakaroon ng paghinto, at ang gawain ng pagliligtas ng sangkatauhan ay magiging walang anuman kundi walang saysay na salita. Kung mahalaga o hindi ang gawain na ito ay batay sa mga pangangailangan ng sangkatauhan, at ang katotohanan ng kasamaan ng sangkatauhan, at ang kalubhaan ng pagsuway ni Satanas at ang kanyang panggugulo sa gawain. Ang isa na tama para sa gawain ay totoong ipinahahayag sa kalikasan ng kanyang gawain, at ang kahalagahan ng gawain. Kung nauukol sa kahalagahan ng gawain na ito, sa kung anong paraan ng gawain ang gagamitin—ang gawain na direktang ginawa sa pamamagitan ng Espiritu, o gawain na ginawa ng Diyos na nagkatawang-tao, o gawain na tinapos sa pamamagitan ng tao—ang unang aalisin ay ang gawain na tinapos sa pamamagitan ng tao, at, batay sa kalikasan ng gawain, at ang kalikasan ng gawain ng Espiritu laban sa yaong sa katawang-tao, ito ay napagpasyahan sa huli na ang gawain na ginawa sa katawang-tao ay mas kapaki-pakinabang para sa tao kaysa sa trabaho na direktang ginawa sa pamamagitan ng Espiritu, at nag-aalok ng higit na mga pakinabang. Ito ang kaisipan ng Diyos sa oras ng pagpapasya kung ang gawain ay ginawa sa pamamagitan ng Espiritu o sa pamamagitan ng katawang-tao. May isang kabuluhan at batayan sa bawat yugto ng gawain. Ang mga ito ay hindi walang batayan na mga paniniwala, at hindi rin sila nagkataon na natupad; mayroong tiyak na karunungan sa mga ito. Ito ang katulad ng katotohanan sa likod ng lahat ng gawain ng Diyos. Sa detalye, may mas higit pang plano ang Diyos sa tulad ng isang dakilang gawain dahil ang Diyos na nagkatawang-tao ay personal na gumagawa sa gitna ng tao. At sa gayon, ang karunungan ng Diyos at ang kabuuan ng Kanyang katauhan ay makikita sa Kanyang bawat kilos, pag-iisip, at ideya sa paggawa; ito ang pagka-Diyos ng Diyos na mas kongkreto at sistematiko. Ang banayad na mga saloobin at mga ideya ay mahirap intindihin para sa tao, at mahirap para sa tao na paniwalaan, at, higit pa rito, mahirap para sa tao na malaman. Ang gawain na ginawa ng tao ay ayon sa pangkalahatang prinsipyo, na kung saan, para sa tao, ay lubos na kasiya-siya. Ngunit kung ihahambing sa gawa ng Diyos, may masyadong malaking pagkakaiba lamang; kahit na ang mga ginawa ng Diyos ay dakila at ang gawain ng Diyos ay isang malaking antas, sa likod ng mga ito ay maraming minuto at eksaktong mga plano at mga kaayusan na hindi mailarawan ng isip ng tao. Bawat yugto ng Kanyang gawain ay hindi lamang ayon sa prinsipyo, ngunit naglalaman din ng maraming bagay na hindi maaaring bigkasin nang maliwanag sa pamamagitan ng wika ng tao, at ito ang mga bagay na hindi nakikita ng tao. Hindi alintana kung ito ay gawain ng Espiritu o gawain ng Diyos na nagkatawang-tao, ang bawat isa ay naglalaman ng mga plano ng Kanyang gawain. Hindi siya gumagawa ng walang batayan, at hindi gumagawa ng walang-kabuluhang gawain. Kapag ang Espiritu ay gumagawa nang direkta ito ay sa Kanyang mga layunin, at kapag Siya ay nagiging tao (na ang ibig sabihin, nang magbagong-anyo ang Kanyang panlabas na balat) upang magtrabaho, ito ay higit pa sa Kanyang pakay. Bakit pa Niya babaguhin nang malaya ang Kanyang pagkakakilanlan? Bakit pa Siya malayang naging isang tao na itinuring na mababang-loob at pinag-uusig?

    Ang Kanyang gawain sa katawang-tao ay nasa sukdulang kabuluhan, na sinabi tungkol sa gawain, at ang Isa na sa huli ay magwawakas sa gawain ay ang nagkatawang-taong Diyos, at hindi ang Espiritu. Ang ilan ay naniniwala na ang Diyos ay maaaring minsan ay pumarito sa lupa at magpakita sa tao, kung saan ay hahatulan Niya mismo ang buong sangkatauhan, susubukan ang bawat isa na walang sinuman ay malalampasan. Ang mga nag-iisip sa ganitong paraan ay hindi alam ang yugto na ito ng gawain ng pagkakatawang-tao. Hindi hahatulan ng Diyos ang mga tao nang isa-isa, at hindi susubukan ang tao nang isa-isa; ang paggawa ng gayon ay hindi magiging gawain ng paghatol. Hindi ba ang katiwalian ng lahat ng sangkatauhan ay pare-pareho? Hindi ba ang diwa ng tao ay magkakapareho? Ang hinuhusgahan ay ang tiwaling diwa ng sangkatauhan, ang diwa ng tao na ginawang tiwali ni Satanas, at ang lahat ng mga kasalanan ng tao. Hindi hahatulan ng Diyos ang ginagawa ng walang kapararakan at walang kabuluhang mga pagkakamali ng tao. Ang gawain ng paghatol ay kumakatawan, at hindi isasagawa para sa isang tiyak na tao. Sa halip, ito ay gawain kung saan ang isang grupo ng mga tao ay hahatulan upang kumatawan sa paghatol ng lahat ng sangkatauhan. Sa pamamagitan ng personal na pagsasagawa ng Kanyang gawain sa isang grupo ng mga tao, ang Diyos na nagkatawang-tao ay ginagamit ang Kanyang gawain upang kumatawan sa gawain ng buong sangkatauhan, kung saan pagkatapos ito ay unti-unting kakalat. Ang gawain ng paghatol ay ganito pa. Hindi hinahatulan ng Diyos ang isang tiyak na uri ng tao o isang tiyak na grupo ng tao, ngunit hinahatulan ang kawalang katarungan ng buong sangkatauhan—pagsalungat ng tao sa Diyos, halimbawa, o kawalang-galang ng tao sa Kanya, o panggugulo sa gawain ng Diyos, at iba pa. Ang hinuhusgahan ay ang diwa ng pagsalungat ng sangkatauhan sa Diyos, at ang gawaing ito ay ang gawain ng paglupig sa mga huling araw. Ang gawain at salita ng Diyos na nagkatawang-tao na sinaksihan ng tao ay gawain ng paghatol sa harap ng malaking puting trono sa mga huling araw, na kung saan ay inisip ng tao sa mga panahon na nakaraan. Ang gawain na kasalukuyang ginagawa sa pamamagitan ng Diyos na nagkatawang-tao ay eksaktong ang paghatol sa harap ng malaking puting trono. Ang Diyos na nagkatawang-tao sa araw na ito ay ang Diyos na humahatol sa buong sangkatauhan sa mga huling araw. Ang katawang-tao na ito at ang Kanyang gawain, salita, at buong disposisyon ay ang kabuuan Niya. Kahit na ang saklaw ng Kanyang gawain ay limitado, at hindi direktang kasangkot ang buong sansinukob, ang diwa ng gawain ng paghatol ay ang direktang paghatol sa lahat ng sangkatauhan; ito ay hindi lamang nagaganap na gawain sa Tsina, o para sa isang maliit na bilang ng mga tao. Sa panahon ng gawain ng Diyos sa katawang-tao, kahit na ang saklaw ng gawain na ito ay hindi kasangkot ang buong sansinukob, ito ay kumakatawan sa gawain ng buong sansinukob, at pagkatapos Niyang wakasan ang gawain sa loob ng gawaing saklaw ng Kanyang katawang-tao, agad Niyang palalawakin ang gawain na ito sa buong sansinukob, sa parehong paraan na ang ebanghelyo ni Jesus ay kumalat sa buong sansinukob kasunod ng Kanyang muling pagkabuhay at pag-akyat. Hindi alintana kung ito ay ang gawain ng Espiritu o ang gawain ng katawang-tao, ito ay gawain na natupad sa loob ng isang limitadong saklaw, ngunit siyang kumakatawan sa gawain ng buong sansinukob. Sa panahon ng mga huling araw, ang Diyos ay nagpapakita para gawin ang Kanyang gawain gamit ang Kanyang nagkatawang-tao na pagkakakilanlan, at ang Diyos na nagkatawang-tao ay ang Diyos na hahatol sa tao sa harap ng malaking puting trono. Hindi alintana kung Siya ang Espiritu o ang nagkatawang-tao, Siya na gumagawa ng gawain ng paghatol ay ang Diyos na hahatol sa sangkatauhan sa mga huling araw. Ito ay tinukoy ayon sa Kanyang gawain, at hindi tinukoy ayon sa Kanyang panlabas na hitsura o ilang iba pang mga kadahilanan. Kahit ang tao ay may mga pagkaintindi sa mga salitang ito, walang sinuman ang maaaring tumanggi sa katotohanan ng paghatol at paglupig ng nagkatawang-taong Diyos sa lahat ng sangkatauhan. Hindi alintana kung paano ito sinusuri, ang mga katotohanan ay, pagkatapos ng lahat, mga katotohanan. Walang sinuman ang maaaring sabihin na “Ang gawain ay ginawa ng Diyos, ngunit ang katawang-tao ay hindi Diyos.” Ito ay bagay na walang kapararakan, dahil ang gawain na ito ay maaaring gawin lamang ng Diyos na nagkatawang-tao. Dahil ang gawain na ito ay ginawang ganap, ang susunod sa gawain na ito ang gawain ng paghatol ng Diyos sa tao ay hindi lilitaw sa pangalawang pagkakataon; ang pangalawang nagkatawang-taong Diyos ay winakasan na ang lahat ng mga gawain ng buong pamamahala, at walang magiging ikaapat na yugto ng gawain ng Diyos. Dahil ang tao ang siyang hahatulan, ang tao na katawang-tao at naging tiwali, at hindi ang espiritu ni Satanas ang direktang hahatulan, ang gawain ng paghatol ay hindi tutuparin sa espirituwal na mundo: datapuwa’t sa gitna ng tao. Walang sinuman ang mas angkop, at karapat-dapat, kaysa sa Diyos na nagkatawang-tao para sa gawain ng paghatol sa katiwalian ng katawang-tao ng tao. Kung ang paghatol ay sinasagawa nang direkta sa pamamagitan ng Espiritu ng Diyos, kung gayon ito ay hindi matatanggap ng lahat. Bukod dito, ang gayong gawain ay magiging mahirap para sa tao na tanggapin, sapagka’t ang Espiritu ay hindi kayang humarap ng harap-harapan sa tao, at dahil dito, ang mga epekto ay hindi magiging agaran, lalong hindi makikita ng tao ang hindi matitisod na disposisyon ng Diyos nang lalong malinaw. Lubos lamang na matatalo si Satanas kung hahatulan ng Diyos sa katawang-tao ang katiwalian ng sangkatauhan. Ang pagiging-katulad sa tao na nagmamay-ari ng normal na pagkatao, maaaring direktang hatulan ng Diyos na nagkatawang-tao ang kawalan ng katarungan ng tao; ito ay ang tanda ng Kanyang likas na kabanalan, at ang Kanyang pagka-hindi pangkaraniwan. Tanging ang Diyos ang karapat-dapat na, at nasa posisyon upang hatulan ang tao, sapagka’t Siya ay nagmamay-ari ng katotohanan, at pagkamatuwid, at kaya magagawa Niyang hatulan ang tao. Yaong mga wala sa katotohanan at pagkamatuwid ay hindi akma na hatulan ang iba. Kung ang gawain na ito ay ginawa sa pamamagitan ng Espiritu ng Diyos, kung gayon ito ay hindi magiging tagumpay laban kay Satanas. Ang Espiritu ay likas na higit na dakila kaysa may kamatayang mga nilalang, at ang Espiritu ng Diyos ay likas na banal, at matagumpay sa ibabaw ng katawang-tao. Kung direktang ginawa ng Espiritu ang gawaing ito, hindi Niya magagawang hatulan ang lahat ng pagsuway ng tao, at hindi maaaring ibunyag ang lahat ng kawalan ng katarungan ng tao. Sapagka’t ang gawain ng paghatol ay natupad din sa pamamagitan ng mga pagkaintindi ng tao ng Diyos, at ang tao ay hindi kailanman nagkaroon ng anumang mga pagkaintindi sa Espiritu, at sa gayon ang Espiritu ay hindi kaya ang mas mahusay na pagbunyag sa kawalan ng katarungan ng tao, lalong hindi kayang ilantad ang ganap na pagsisiwalat ng kawalan ng katarungan. Ang Diyos na nagkatawang-tao ay kaaway ng lahat ng mga tao na hindi nakakakilala sa Kanya. Sa pamamagitan ng paghatol sa mga pagkaintindi ng tao at pagsalungat sa Kanya, ibubunyag Niya ang lahat ng pagsuway ng sangkatauhan. Ang mga epekto ng Kanyang gawain sa katawang-tao ay mas maliwanag kaysa sa mga gawain ng Espiritu. At kaya, ang paghatol ng lahat ng sangkatauhan ay hindi natupad nang direkta sa pamamagitan ng Espiritu, ngunit ito ay gawain ng Diyos na nagkatawang-tao. Ang Diyos na nagkatawang-tao ay makikita at mahihipo ng tao, at ang Diyos na nagkatawang-tao ay maaaring ganap na lupigin ang tao. Sa kanyang pakikipag-ugnayan ng tao sa Diyos na nagkatawang-tao, ang tao ay umuusad mula sa pagsalungat patungo sa pagsunod, sa pag-uusig patungo sa pagtanggap, mula sa pagkaintindi patungo sa kaalaman, at mula sa pagtanggi patungo sa pag-ibig. Ito ang mga epekto ng gawain ng Diyos na nagkatawang-tao. Maliligtas lamang ang tao sa pamamagitan ng pagtanggap ng Kanyang paghatol, unti-unti lamang na makikilala Siya sa pamamagitan ng mga salita ng Kanyang bibig, ay nalupig Niya sa panahon ng kanyang pagsalungat sa Kanya, at tumatanggap ng panustos ng buhay mula sa Kanya sa panahon ng pagtanggap ng Kanyang pagkastigo. Ang lahat ng gawaing ito ay ang gawain ng Diyos na nagkatawang-tao, at hindi ang gawain ng Diyos sa Kanyang pagkakakilanlan bilang Espiritu. Ang gawain na ginawa ng Diyos na nagkatawang-tao ay ang pinakamahusay na gawain, at ang pinakamatinding gawain, at ang mahalagang bahagi ng tatlong yugto ng gawain ng Diyos ay ang dalawang yugto ng gawain ng pagkakatawang-tao. Ang matinding katiwalian ng tao ay isang malaking balakid sa gawain ng Diyos na nagkatawang-tao. Sa partikular, ang gawain na natupad sa mga tao sa mga huling araw ay lubhang napakahirap, at ang kapaligiran ay kalaban, at ang kakayahan ng bawat uri ng tao ay sadyang mahina. Ngunit sa katapusan ng gawain na ito, makakamit pa rin nito ang tamang epekto, nang walang anumang kapintasan; ito ay ang epekto ng gawain ng katawang-tao, at ang epekto na ito ay mas mapanghikayat kaysa sa gawain ng Espiritu. Ang tatlong yugto ng gawain ng Diyos ay wawakasan sa pamamagitan ng Diyos na nagkatawang-tao, at dapat na wakasan sa pamamagitan ng Diyos na nagkatawang-tao. Ang pinakamahalaga at pinakamahalagang gawain ay ginawa sa pamamagitan ng Diyos na nagkatawang-tao, at ang kaligtasan ng tao ay dapat personal na tutuparin ng Diyos na nagkatawang-tao. Kahit na pakiramdam ng lahat ng sangkatauhan na ang Diyos na nagkatawang-tao ay walang kaugnayan sa tao, sa katunayan ang katawang-tao na ito ay nagmamalasakit sa kapalaran at pamumuhay ng buong sangkatauhan.

    Bawat yugto ng gawain ng Diyos ay para sa kapakanan ng lahat ng sangkatauhan, at nakadirekta sa buong sangkatauhan. Kahit na ito ay Kanyang gawain sa katawang-tao, ito pa rin ay nakadirekta sa lahat ng sangkatauhan; Siya ang Diyos ng buong sangkatauhan, at ang Diyos ng lahat ng mga nilikha at ng mga hindi nilikha. Kahit ang Kanyang gawain sa katawang-tao ay nasa loob ng isang limitadong saklaw, at ang layunin ng gawain na ito ay limitado din, sa bawat oras na Siya ay nagiging katawang-tao upang gawin ang Kanyang gawain pinipili Niya ang isang layunin ng Kanyang gawain na sukdulang kumatawan; hindi Siya pumipili ng isang grupo ng mga simple at karaniwang mga tao para gawin, ngunit sa halip ay pumipili bilang layunin ng Kanyang gawain ng isang grupo ng mga tao na may kakayahang sa pagiging-kinatawan ng Kanyang gawain sa katawang-tao. Ang grupo ng mga taong ito ay pinili dahil ang saklaw ng Kanyang gawain sa katawang-tao ay limitado, at handa lalo na para sa Kanyang nagkatawang-taong laman, at pinili lalo na para sa Kanyang gawain sa katawang-tao. Ang pagpili ng Diyos sa mga bagay ng Kanyang gawain ay hindi walang saligan, ngunit ayon sa mga prinsipyo: Ang layunin ng gawain ay dapat maging benepisyo sa gawain ng Diyos sa katawang-tao, at dapat na kumatawan sa buong sangkatauhan. Halimbawa, nagawa ng mga Hudyo na kumatawan sa buong sangkatauhan sa pagtanggap ng personal na pagtubos ni Jesus, at ang mga Intsik ay magagawang kumatawan sa buong sangkatauhan sa pagtanggap ng personal na paglupig ng nagkatawang-taong Diyos. Mayroong isang batayan upang kumatawan ng buong sangkatauhan ang mga Hudyo, at mayroon ding isang batayan para sa mga mamamayang Tsino na kumatawan para sa buong sangkatauhan sa pagtanggap ng personal na paglupig ng Diyos. Walang bagay ang nabubunyag na kahalagahan ng pagtubos lalo na ng mga gawain ng pagtubos na ginawa sa gitna ng mga Hudyo, at walang nabubunyag sa kalubusan at tagumpay ng mga gawain ng paglupig nang higit pa sa gawain ng paglupig sa pagitan ng mga mamamayang Tsino. Ang gawain at salita ng Diyos na nagkatawang-tao ay nagpakita upang tumutok lamang sa isang maliit na grupo ng mga tao, ngunit sa katunayan, ang Kanyang gawain sa gitna ng maliit na grupong ito ay ang gawain ng buong sansinukob, at ang Kanyang salita ay nakadirekta sa buong sangkatauhan. Pagkatapos na ang Kanyang gawain sa katawang-tao ay dumating sa katapusan, ang mga taong sumusunod sa Kanya ay dapat magsimulang ikalat ang gawain na Kanyang ginawa sa gitna nila. Ang pinakamagandang bagay tungkol sa Kanyang gawain sa katawang-tao ay maaari Siyang mag-iwan ng tumpak na mga salita at mga pangaral, at ang Kanyang tumpak na kalooban para sa sangkatauhan patungkol sa mga taong sumusunod sa Kanya, sa gayon pagkatapos nito ang Kanyang mga tagasunod ay maaaring mas tumpak at mas konkretong maipasa ang lahat ng Kanyang mga gawain sa katawang-tao at ang Kanyang kalooban para sa buong sangkatauhan na tumatanggap sa ganitong paraan. Tanging ang gawain ng Diyos sa katawang-tao sa gitna ng mga tao ang tunay na nagsakatuparan sa katotohanan ng pagka Diyos ng Diyos at ang pamumuhay kasama ng mga tao. Tanging ang gawaing ito ang magsasakatuparan sa kagustuhan ng tao na mamasdan ang mukha ng Diyos, masaksihan ang gawain ng Diyos, at marinig ang personal na salita ng Diyos. Tatapusin na ng nagkatawang-taong Diyos ang kapanahunan nang ang likod lamang ni Jehovah ang nagpakita sa sangkatauhan, at wawakasan din ang kapanahunan ng paniniwala ng sangkatauhan sa isang malabong Diyos. Sa partikular, ang gawain ng huling nagkatawang-taong Diyos ay dinadala ang lahat ng sangkatauhan sa isang kapanahunan na mas makatotohanan, mas praktikal, at mas kaaya-aya. Hindi lang Niya wawakasan ang kapanahunan ng kautusan at doktrina; mas mahalaga, ibinubunyag Niya sa sangkatauhan ang isang tunay at pangkaraniwang Diyos, na siyang matuwid at banal, na nagbubukas ng gawain ng plano sa pamamahala at nagpapakita ng mga misteryo at hantungan ng sangkatauhan, Siyang lumikha sa sangkatauhan at dadalhin sa katapusan ang gawaing pamamahala, at Siyang nanatiling nakatago ng libo-libong taon. Dadalhin Niya ang kapanahunan ng kalabuan sa isang ganap na katapusan, tatapusin Niya ang kapanahunan kung saan ang buong sangkatauhan ay ninais na hanapin ang mukha ng Diyos ngunit hindi nagawa, tatapusin Niya ang kapanahunan na kung saan ang buong sangkatauhan ay naglingkod kay Satanas, at aakayin ang buong sangkatauhan hanggang sa dulo ng isang ganap na bagong panahon. Ang lahat ng ito ay ang kinalabasan ng gawain ng Diyos sa katawang-tao sa halip na Espiritu ng Diyos. Kapag ang Diyos ay gumagawa sa Kanyang katawang-tao, ang mga taong sumusunod sa Kanya ay hindi na humingi at naghahanap sa mga malabo at hindi malinaw na mga bagay, at tumigil sa paghula sa kalooban ng malabong Diyos. Kapag ikinakalat ng Diyos ang Kanyang gawain sa katawang-tao, ang mga taong sumunod sa Kanya ay dapat ipasa ang gawain na Kanyang ginawa sa katawang-tao sa lahat ng mga denominasyon at mga sekta, at dapat nilang ipakipagtalastasan ang lahat ng Kanyang mga salita sa mga pandinig ng buong sangkatauhan. Ang lahat ng narinig ng mga yaong tumanggap sa Kanyang ebanghelyo ay magiging mga katotohanan ng Kanyang gawain, ay magiging mga bagay na personal na nakita at narinig ng tao, at magiging mga katotohanan at hindi sabi-sabi. Ang mga katotohanang ito ay ang katibayan na Kanyang pinalalaganap ang gawain, at ito rin ang mga kasangkapan na ginagamit Niya sa pagpapalaganap ng gawain. Kung wala ang pag-iral ng mga katotohanan, ang Kanyang ebanghelyo ay hindi lalaganap sa buong mga bansa at sa lahat ng mga lugar; kapag walang katotohanan ngunit sa mga guni-guni lamang ng tao, Hindi Niya kailanman magagawa ang gawaing panlulupig sa buong sansinukob. Ang Espiritu ay hindi masasalat ng tao, at di-nakikita ng mga tao, at ang gawain ng Espiritu ay hindi kayang mag-iwan ng anumang karagdagang katibayan o mga katotohanan ng gawain ng Diyos para sa tao. Ang mga tao ay hindi kailanman makikita ang tunay na mukha ng Diyos, at palaging maniniwala sa malabong Diyos na hindi umiiral. Ang mga tao ay hindi kailanman makikita ang tunay na mukha ng Diyos, ni ang mga tao ay makarinig ng mga salita na personal na sinabi ng Diyos. Ang mga guni-guni ng tao ay, kung tutuusin, walang laman, at hindi mapapalitan ang tunay na mukha ng Diyos; ang likas na disposisyon ng Diyos, at ang gawain ng Diyos Mismo ay hindi mapapagpanggapan ng tao. Ang hindi-nakikitang Diyos sa langit at ang Kanyang mga gawain ay maaari lamang dalhin sa lupa sa pamamagitan ng Diyos na nagkatawang-tao na siyang personal na gumagawa ng gawain Niya sa pagitan ng mga tao. Ito ang pinaka-mainam na paraan kung saan nagpapakita ang Diyos sa tao, kung saan ang tao ay nakikita ang Diyos at nalalaman ang tunay na mukha ng Diyos, at hindi ito maaaring matamo sa pamamagitan ng isang hindi nagkatawang-taong Diyos. Ang Diyos na isinagawa ang Kanyang gawain sa yugtong ito, ang Kanyang gawain ay nakamit na ang pinakamainam na epekto, at naging isang ganap na tagumpay. Ang personal na gawain ng Diyos sa katawang-tao ay nagawangganap ang siyamnapung porsiyento ng mga gawain ng buong pamamahala ng Diyos. Ang katawang-tao na ito ay nagbigay ng isang mas mahusay na pasimula sa lahat ng Kanyang gawain, at isang buod para sa lahat ng Kanyang gawain, at pinagtibay ang lahat ng Kanyang gawain, at ginawa ang huling masusing pagpapanauli sa lahat ng gawaing ito. Simula ngayon, wala nang isa pang nagkakatawang-taong Diyos na gagawin ang ika-apat na yugto ng gawain ng Diyos, at wala na ring mga nakamamanghang gawain ng ikatlong pagkakatawang-tao ng Diyos.

    Ang bawat yugto ng gawain ng Diyos sa katawang-tao ay kumakatawan sa Kanyang gawain ng buong kapanahunan, at hindi kumakatawan sa isang tiyak na panahon gaya ng ginagawa ng tao. At kaya ang katapusan ng gawain ng Kanyang huling pagkakatawang-tao ay hindi nangangahulugan na ang Kanyang gawain ay dumating sa punto na ganap na katapusan, dahil ang Kanyang gawain sa katawang-tao ay kumakatawan sa buong kapanahunan, at hindi lamang kumakatawan sa yugto na kung saan Siya ay gumagawa ng Kanyang gawain sa katawang-tao. Ito lamang ay dahil sa natapos na Niya ang Kanyang gawain sa buong kapanahunan sa oras na Siya ay nagkatawang-tao, kung saan pagkatapos ito ay lumaganap sa lahat ng mga dako. Pagkaraang matupad ng nagkatawang-taong Diyos ang Kanyang ministeryo, ipagkakatiwala Niya ang Kanyang gawain sa hinaharap sa mga taong sumusunod sa Kanya. Sa ganitong paraan, ang Kanyang gawain sa buong kapanahunan ay maipagpapatuloy nang walang patid. Ang gawain ng buong kapanahunan ng pagkakatawang-tao ay maaari lamang ituring na kumpleto sa sandaling ito ay lumaganap na sa buong sansinukob. Ang gawain ng Diyos na nagkatawang-tao ay magsisimula ng isang bagong panahon, at ang mga magpapatuloy sa Kanyang gawain ay ang mga tao na ginamit Niya. Ang gawain na ginawa ng tao ay napapaloob sa ministeryo ng Diyos na nagkatawang-tao, at hindi kaya na lumampas sa ganitong saklaw. Kung ang Diyos na nagkatawang-tao ay hindi dumating upang gawin ang Kanyang gawain, ang tao ay mawawalan ng kakayahan upang dalhin ang lumang panahon sa katapusan, at hindi kayang maghatid ng isang bagong panahon. Ang gawain na ginawa ng tao ay tanging sa loob lamang na saklaw ng kanyang tungkulin na posible sa tao, at hindi kumakatawan sa gawain ng Diyos. Tanging ang nagkatawang-taong Diyos ang maaaring dumating at kukumpleto sa gawain na dapat Niyang gawin, at bukod sa Kanya, walang sinuman ang maaaring gawin itong gawain sa Kanyang pangalan. Siyempre, ang tinutukoy ko ay ang tungkol sa gawain ng pagkakatawang-tao. Itong nagkatawang-taong Diyos ay unang nagsagawa ng isang hakbang ng gawain na hindi sumasang-ayon sa mga pagkaintindi ng tao, pagkatapos noon ay gumawa pa Siya ng mas maraming gawain na hindi sumasang-ayon sa mga pagkaintindi ng tao. Ang layunin ng gawain ay ang paglupig sa tao. Sa isang pagsasaalang-alang, ang pagkakatawang-tao ng Diyos ay hindi sumusunod sa mga pagkaintindi ng tao, karagdagan bukod diyan gumagawa Siya ng higit pang gawain na hindi sumasang-ayon sa mga pagkaintindi ng tao, at sa gayon ang tao ay nagbubuo pa ng mas kritikal na mga pananaw tungkol sa Kanya. Ginagawa lamang Niya ang gawain ng paglupig sa gitna ng mga tao na may napakaraming bilang ng pagkaintindi sa Kanya. Hindi alintana kung paano nila Siya tinatrato, kapag nakamit na Niya ang Kanyang ministeryo, lahat ng mga tao ay magiging sakop ng Kanyang dominyon. Ang katunayan ng gawaing ito ay hindi lamang inilalarawan sa mga mamamayang Intsik, ngunit kumakatawan kung paano ang buong sangkatauhan ay dapat lupigin. Ang mga epekto na nakamit sa mga taong ito ay isang nauuna sa mga epekto na makakamit sa kabuuan ng sangkatauhan, at ang mga epekto ng mga gawain na ginagawa Niya sa hinaharap nga’y lubusang unti-unting lalampasan ang mga epekto sa mga taong ito. Ang gawain ng Diyos sa katawang-tao ay hindi kaugnay ng dakilang pagpaparangya, ni ito man ay nababalot ng misteryo. Ito ay tunay at aktwal, at ito ay gawain kung saan ang isa at isa ay katumbas ng dalawa. Hindi ito nakatago mula sa kahit na sino, ni nililinlang nito ang kahit na sino. Ang nakikita ng mga tao ay tunay at totoong mga bagay, at kung ano man ang makukuha ng tao ay tunay na katotohanan at kaalaman. Kapag ang gawain ay natapos na, ang tao ay magkaroon ng isang bagong pagkakilala sa Kanya, at yaong mga taong tunay na naghahanap sa Diyos ay hindi na magkakaroon ng anumang mga pagkaintindi sa Kanya. Hindi lamang ito ang epekto ng Kanyang gawain sa mga mamamayang Tsino, ngunit kumakatawan din sa epekto ng Kanyang gawaing panlulupig ng buong sangkatauhan, dahil walang mas kapaki-pakinabang sa gawaing panlulupig sa buong sangkatauhan kaysa sa katawang-tao na ito, at ang gawain na ito ng katawang-tao, at lahat ng bagay sa katawang-tao na ito. Ang mga ito ay kapaki-pakinabang sa Kanyang gawain ngayon, at kapaki-pakinabang sa Kanyang gawain sa hinaharap. Ang katawang-tao na ito ay dapat lupigin ang buong sangkatauhan at makamit ang buong sangkatauhan. Walang mas mahusay na gawain sa pamamagitan ng kung saan ang buong sangkatauhan ay makikita ang Diyos, at susundin ang Diyos, at makilala ang Diyos. Ang gawain na ginawa ng tao ay kumakatawan lamang sa isang limitadong saklaw, at kapag ginawa ng Diyos ang Kanyang gawain ay hindi Siya nagsasalita sa isang tiyak na tao, ngunit nagsasalita sa buong sangkatauhan, at sa lahat ng mga taong tumatanggap ang Kanyang mga salita. Ang katapusan na Kanyang ipinapahayag ay ang katapusan ng lahat ng tao, hindi lamang ang katapusan ng isang tao. Hindi Siya nagbibigay ng kahit anupamang espesyal na pagtrato kanino man, ni hindi Siya nangbibiktima ng sinuman, at Siya ay gumagawa para sa, at nagsasalita sa, buong sangkatauhan. Kung kaya itong nagkatawang-tao na Diyos ay inuri ang buong sangkatauhan ayon sa klase, at hinatulan ang buong sangkatauhan, at iniayos ng isang angkop na hantungan para sa buong sangkatauhan. Bagamat ginagawa lamang ng Diyos ang Kanyang gawain sa Tsina, sa katunayan nalutas na Niya ang gawain ng buong sansinukob. Hindi Siya makapaghintay hanggang ang Kanyang gawain ay lumaganap sa buong sangkatauhan bago gawin ang Kanyang mga pagbigkas at mga kaayusan sa pamamagitan ng bawat hakbang. Ito ba ay hindi pa huli? Ngayon ay ganap na Niyang makukumpleto ang hinaharap na gawain nang patiuna. Dahil ang gumagawa ay ang Diyos na nagkatawang-tao, Siya ay ang gumagawa ng walang limitasyong gawain sa loob ng isang limitadong saklaw, at pagkatapos nito pinagagawa Niya ang mga tao ng mga tungkulin na dapat gampanan ng tao; ito ay ang prinsipyo ng Kanyang gawain. Siya ay maaari lamang mabuhay kasama ang tao para sa isang panahon, at hindi maaaring samahan ang tao hanggang sa buong panahon ay matapos. Ito ay dahil Siya ay Diyos na naghahayag ng Kanyang gawain sa hinaharap nang patiuna. Pagkatapos, inuuri Niya ang buong sangkatauhan ayon sa uri ng Kanyang mga salita, at ang sangkatauhan ay dapat pumasok sa Kanyang bawat hakbang na gawain alinsunod sa Kanyang mga salita. Walang sinuman ang makatatakas, at ang lahat ay dapat magsagawa ayon sa mga ito. Kaya, sa hinaharap ang kapanahunan ay gagabayan ng Kanyang mga salita, at hindi gagabayan ng Espiritu.

    Ang gawain ng Diyos sa katawang-tao ay dapat magawa sa katawang-tao. Kung ito ay ginawa nang direkta sa pamamagitan ng Espiritu ng Diyos ito ay magbubunga ng walang epekto. Kahit na ito ay ginawa sa pamamagitan ng Espiritu, ang gawain ay walang dakilang kabuluhan, at sa huli ay hindi makahihikayat. Ang lahat ng nilalang ay nais na malaman kung ang gawain ng Maylalang ay may kabuluhan, at kung ano ang kinakatawan nito, at sa kung anong kapakanan, at kung ang gawain ng Diyos ay puno ng awtoridad at karunungan, at kung ito ay sa sukdulang kahalagahan at kabuluhan. Ang gawain na Kanyang ginagawa ay para sa kaligtasan ng buong sangkatauhan, para sa kapakanan ng pagtalo kay Satanas, at para sa pagpapatotoo ng Kanyang sarili sa lahat ng mga bagay. Tulad ng nabanggit, ang gawain na ginagawa Niya ay dapat na may malaking kabuluhan. Ang katawang-tao ng tao ay ginawang tiwali ni Satanas, at lubusang binulag, at matinding napinsala. Ang pinaka-pangunahing dahilan kung bakit gumagawa ang Diyos ng personal sa katawang-tao ay dahil ang layon ng Kanyang pagliligtas ay ang tao, na galing sa katawang-tao, at dahil si Satanas ay gumagamit din ng katawang-tao ng tao upang abalahin ang gawain ng Diyos. Ang paglaban kay Satanas ang talagang gawaing panlulupig sa tao, at kasaby nito, ang tao din ang layon ng kaligtasan ng Diyos. Sa ganitong paraan, ang gawain ng Diyos na nagkatawang-tao ay napakahalaga. Ginawang tiwali ni Satanas ang katawang-tao ng tao, at ang tao ay naging sagisag ni Satanas, at naging layon upang talunin ng Diyos. Sa ganitong paraan, ang gawain ng pakikipaglaban kay Satanas at iligtas ang buong sangkatauhan ay nangyayari sa lupa, at ang Diyos ay dapat maging tao upang gawin ang paglaban kay Satanas. Ito ang gawain na pinakapraktikal. Kapag ang Diyos ay gumagana sa katawang-tao, Siya ay aktuwal na nakikipaglaban kay Satanas sa katawang-tao. Kapag Siya ay gumagana sa katawang-tao, ginagawa Niya ang Kanyang gawain sa espirituwal na kaharian, at ginagawa nang buo ang Kanyang gawain sa espirituwal na kahariang tunay sa lupa. Ang tanging nalupig ay ang tao, kung sino ang hindi masunurin sa Kanya, ang natalo ay ang sagisag ni Satanas (siyempre, ito ay tao din), na nakikipag-alitan sa Kanya, at ang nailigtas sa dakong huli ay ang tao. Sa ganitong paraan, ito ay mas kinakailangan para sa Kanya upang maging isang tao na may panlabas na anyo ng isang nilalang, upang Siya ay may kakayahang gumawa ng tunay na pakikipaglaban kay Satanas, panlulupig sa tao, na suwail sa Kanya at nagmamay-ari ng parehong panlabas na anyo katulad ng sa Kanya, at pagliligtas sa tao, na may parehong panlabas na anyo gaya Niya at napinsala ni Satanas. Ang Kanyang kaaway ay ang tao, ang pakay ng Kanyang paglupig ay tao, at ang layon ng Kanyang pagliligtas ay ang tao, na nilikha Niya. Kaya Siya ay dapat maging tao, at sa ganitong paraan, ang Kanyang gawain ay nagiging mas madali. Magagawa Niyang talunin si Satanas at lupigin ang sangkatauhan, at, higit pa rito, ay may kakayahan upang iligtas ang sangkatauhan. Kahit na ang katawang-tao na ito ay karaniwan at tunay, Siya ay hindi pangkaraniwang katawang-tao: Siya ay hindi katawang-tao lamang na katulad ng sa tao, ngunit katawang-tao na parehong sa tao at sa Diyos. Ito ang Kanyang pagkakaiba sa tao, at ito ay ang tatak ng pagkakakilanlan ng Diyos. Tanging ang katawang-tao na tulad nito ang maaaring gumawa ng mga gawaing Kanyang mga ninanais na gawin, at matupad ang ministeryo ng Diyos sa katawang-tao, at ganap na makumpleto ang Kanyang gawain sa gitna ng mga tao. Samakatwid kung hindi ganoon, ang Kanyang gawain sa gitna ng mga tao ay palaging magiging hungkag at may kapintasan. Kahit na ang Diyos ay maaaring gawin ang pakikipaglaban sa espiritu ni Satanas at lumitaw na matagumpay, ang lumang disposisyon ng tiwaling tao ay maaaring hindi malutas kailanman, at lahat ng mga suwail sa Kanya at sumalungat sa Kanya ay hindi kailanman tunay na maging sakop ng Kanyang dominyon, na ang ibig sabihin, hindi Niya kailanman maaaring lupigin ang sangkatauhan, at hindi kailanman maaaring makamtan ang buong sangkatauhan. Kung ang Kanyang gawain sa lupa ay hindi maaaring malutas, kung ganoon ang Kanyang pamamahala ay hindi na madadala sa katapusan, at ang buong sangkatauhan ay hindi maaaring pumasok sa kapahingahan. Kung hindi maaaring pumasok sa kapahingahan ang Diyos kasama ang lahat ng Kanyang mga nilikha, kung ganoon ay walang kalalabasan ang naturang gawaing pamamahala, at ang kaluwalhatian ng Diyos dahil dito ay mawawala. Kahit ang Kanyang katawang-tao ay walang awtoridad, ang gawain na Kanyang ginagawa ay makakamit ang epekto nito. Ito ay ang hindi maiiwasang direksyon ng Kanyang gawain. Hindi alintana kung ang Kanyang katawang-tao ay nagtataglay ng awtoridad o wala, hangga’t kaya Niyang gawin ang gawain ng Diyos Mismo, sa gayon ay Siya ang Diyos Mismo. Hindi alintana kung gaano karaniwan o ordinaryo ang katawang-tao na ito, maaari Niyang gawin ang gawain na dapat Niyang gawin, dahil ang katawang-tao na ito ay Diyos at hindi katawang-tao lamang ng isang tao. Ang dahilan na magagawa ng katawang-tao na ito ang gawain na hindi kaya ng tao ay sapagka’t ang Kanyang panloob na sangkap ay hindi katulad ng sa sinumang tao, at ang dahilan na kaya Niyang iligtas ang tao ay sapagkat ang Kanyang pagkakakilanlan ay naiiba mula sa sinumang tao. Ang katawang-tao na ito ay napakahalaga sa sangkatauhan sapagka’t Siya ay tao at lalong higit ay Diyos, sapagka’t maaari Niyang gawin ang mga gawain na hindi kaya ng ordinaryong katawang-tao ng tao, at dahil maaaring Siyang magligtas ng tiwaling tao, na naninirahan kasama Niya sa lupa. Bagama’t Siya ay kapareho sa tao, ang nagkatawang-taong Diyos ay mas mahalaga sa sangkatauhan kaysa sa sinumang tao na may halaga, dahil nagagawa Niya ang gawain na hindi magagawa ng Espiritu ng Diyos, mas mayroong kakayahang magpatotoo kaysa sa Espiritu ng Diyos upang magpatotoo sa Diyos Mismo, at mas mayroong kakayahan kaysa sa Espiritu ng Diyos upang lubos na makamtan ang sangkatauhan. Bilang resulta, kahit na ang katawang-tao na ito ay karaniwan at ordinaryo, ang Kanyang ambag sa sangkatauhan at ang Kanyang kahalagahan sa pag-iral ng sangkatauhan ay lubos na ginagawa Siyang napakahalaga, at ang tunay na halaga at kabuluhan ng katawang-tao na ito ay hindi masukat ng sinumang tao. Kahit na ang katawang-tao na ito ay hindi maaaring direktang puksain si Satanas, maaari Niyang gamitin ang Kanyang gawain upang lupigin ang sangkatauhan at talunin si Satanas, at gawin si Satanas na lubos na sumailalim sa Kanyang dominyon. Ito ay sapagka’t ang Diyos ay nagkatawang-tao upang matalo Niya si Satanas at upang iligtas ang sangkatauhan. Hindi Niya direktang pupuksain si Satanas, ngunit nagkatawang-tao upang gawin ang gawain na lupigin ang sangkatauhan, na ginawang tiwali ni Satanas. Sa ganitong paraan, mas mahusay Niyang magagawang magpatotoo sa Kanyang Sarili sa gitna ng mga nilalang, at mas mahusay na magagawang iligtas ang tiwaling tao. Ang pagkalupig ng nagkatawang-taong Diyos kay Satanas ay magdudulot ng mas malaking patotoo, at ito ay mas mapanghikayat, kaysa sa direktang pagkapuksa ni Satanas sa pamamagitan ng Espiritu ng Diyos. Ang Diyos na nagkatawang-tao ay mas kayang magawang tumulong sa tao para kilalanin ang Maylalang, at mas kayang magpatotoo sa Kanyang Sarili sa gitna ng mga nilalang.

Mula sa Mga Pagbigkas ni Cristo ng mga Huling Araw (Mga Seleksyon)

Ang pinagmulan：Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos

Rekomendasyon：

Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ay itinatag ng personal na bumalik na Panginoong Jesus sa mga huling araw

Kidlat ng Silanganan | Dapat Mong Malaman Kung Paanong Sumulong ang Buong Sangkatauhan Hanggang sa Kasalukuyang Araw

Kidlat ng Silanganan | Dapat Mong Malaman Kung Paanong Sumulong ang Buong Sangkatauhan Hanggang sa Kasalukuyang Araw

    Ang kabuuang gawain sa loob ng 6,000 taon ay unti-unting nagbago kasabay ng panahon. Ang mga pagbabago sa gawaing ito ay naganap ayon sa kalagayan ng buong mundo. Ang gawaing pamamahala ng Diyos ay nagbago lang nang unti-unti ayon sa pagsulong ng sangkatauhan sa kabuuan; hindi pa ito binalak sa simula ng paglikha. Bago nilikha ang mundo, o matapos itong likhain, hindi pa binalak ni Jehovah ang unang yugto ng gawain, sa kautusan; ang pangalawang yugto ng gawain, sa biyaya; o ang pangatlong yugto ng gawain, ang panlulupig, na kung saan Siya muna ang gagawa kasama ang isang grupo ng tao—ang ilan ay mga inapo ng Moab, at mula rito lulupigin Niya ang buong sansinukob. Hindi Niya sinabi ang mga salitang ito matapos likhain ang mundo; hindi Niya sinabi ang mga salitang ito pagkatapos ng Moab, lalo’t higit bago si Lot. Ang lahat ng Kanyang mga gawain ay napatupad nang kusang-loob. Mismong ganito kung papaano sumulong ang Kanyang buong anim na libong taon ng gawaing pamamahala; hindi Siya sumulat ng plano na katulad ng Paglalagom na Talaguhitan para sa Pagsulong ng Sangkatauhan bago likhain ang mundo. Sa gawain ng Diyos, tuwiran Niyang ipinahahayag kung ano Siya; hindi Niya pinahihirapan ang Kanyang isipan upang gumawa ng plano. Mangyari pa, maraming mga propeta ang nagpahayag ng kanilang mga hula, ngunit hindi pa rin masasabi na ang gawain ng Diyos ay laging tiyak sa paggawa ng plano; ang mga hula ay ginawa ayon sa aktwal na gawain ng Diyos. Ang lahat ng Kanyang gawain ay ang pinaka-aktwal na gawain. Isinasagawa Niya ang Kanyang gawain ayon sa pagsulong ng panahon, at isinasagawa Niya ang karamihan sa Kanyang pinaka-aktwal na gawain ayon sa mga pagbabago ng mga bagay. Para sa Kanya, ang pagsasagawa ng gawain ay tulad ng pangangasiwa ng gamot sa isang sakit; Siya’y nagmamasid habang ginagawa ang Kanyang gawain; Siya ay gumagawa ayon sa mga nasubaybayan Niya. Sa bawat yugto ng Kanyang gawain, Siya ay may kakayahang magpahayag ng Kanyang sapat na karunungan at magpahayag ng Kanyang sapat na kasanayan; ibinubunyag Niya ang Kanyang sapat na karunungan at sapat na awtoridad ayon sa gawain ng bukod-tanging kapanahunan na iyon at hinahayaan ang alinman sa mga tao na Kanyang ibinalik sa mga kapanahunang iyon na makita ang Kanyang buong disposisyon. Tinutustusan Niya ang mga pangangailangan ng mga tao at isinasagawa ang gawain na kailangan Niyang gawin ayon sa mga kailangang isagawa sa bawat kapanahunan; tinutustusan Niya ang mga pangangailangan ng mga tao ayon sa antas kung saan sila ay ginawang tiwali ni Satanas. Ganito ang paraan nang unang nilikha ni Jehovah si Adan at Eba nang sa gayon maihayag nila ang Diyos sa lupa at upang magkaroon ng mga saksi sa Diyos sa mga likha, ngunit nagkasala si Eba matapos tuksuhin ng ahas; gayundin ang ginawa ni Adan, at magkasama nilang kinain ang bunga ng puno ng kaalaman ng mabuti at masama. Kaya, mayroong idinagdag na gawain si Jehovah para sa kanila. Nakita Niya ang kahubaran nila at binalot ang kanilang katawan ng damit na gawa sa katad ng hayop. Matapos ito, sinabi Niya kay Adan, “Sapagka’t iyong dininig ang tinig ng iyong asawa, at kumain ka ng bunga ng punong kahoy na aking iniutos sa iyo na sinabi, Huwag kang kakain niyaon; sumpain ang lupa dahil sa iyo … hanggang sa ikaw ay mauwi sa lupa; sapagka’t diyan ka kinuha: sapagka’t ikaw ay alabok at sa alabok ka uuwi.” Sa babae ay sinabi Niyang, “Pararamihin kong lubha ang iyong kalumbayan at ang iyong paglilihi; manganganak kang may kahirapan; at sa iyong asawa ay pahihinuhod ang iyong kalooban, at siya’y papapanginoon sa iyo.” Mula noon ay pinalayas Niya sila mula sa Hardin ng Eden at sila’y hinayaang mamuhay sa labas ng hardin, katulad ng ginagawa ngayon ng mga makabagong tao sa lupa. Nang nilikha ng Diyos ang tao sa simula, hindi Niya binalak na hayaang matukso ng ahas ang tao matapos niyang likhain at isinumpa ang tao at ang ahas. Wala talaga Siyang ganitong plano; ito ay ang pagsulong lamang ng mga bagay na nagbigay sa Kanya ng bagong gawain sa mga nilikha. Matapos maisagawa ni Jehovah ang gawain kina Adan at Eba sa lupa, ang sangkatauhan ay patuloy na sumulong sa loob ng ilang libong taon, hanggang “At nakita ng Panginoon na mabigat ang kasamaan ng tao sa lupa, at ang buong haka ng mga pagiisip ng kaniyang puso ay pawang masama lamang na parati. At nagsisi ang Panginoon na kaniyang nilalang ang tao sa lupa, at nalumbay sa kaniyang puso. … Datapuwa’t si Noe ay nakasumpong ng biyaya sa mga mata ng Panginoon.” Sa oras na iyon si Jehovah ay nagkaroon ng mas maraming bagong gawain, dahil ang sangkatauhan na Kanyang nilikha ay naging sobrang makasalanan matapos tuksuhin ng ahas. Sa kalagayang ito, pinili ni Jehovah ang pamilya ni Noe mula sa mga taong ito at kinahabagan sila, at isinagawa ang Kanyang gawain na wasakin ang mundo sa pamamagitan ng baha. Ang sangkatauhan ay nagpatuloy sa pagsulong sa ganitong paraan hanggang sa araw na ito, naging labis na tiwali, at nang ang pagsulong ng sangkatauhan ay umabot sa tuktok, ito rin ay ang magiging katapusan ng sangkatauhan. Mula sa simula hanggang sa katapusan ng mundo, ang katotohanan ng Kanyang gawain ay nanatili sa ganitong paraan. Ito ay katulad kung paano mauuri ang tao ayon sa kanilang klase; malayo sa bawat isang tao na itinalaga sa kalagayang kanilang kinabibilangan sa pinakasimula, ang mga tao ay unti-unting nabibilang sa mga kalagayan matapos sumailalim sa pamamaraan ng pagsulong. Sa katapusan, kung sinuman ang hindi maililigtas ay ibabalik sa kani-kanilang “mga ninuno.” Wala sa mga gawa ng Diyos sa sangkatauhan ang nakahanda na nang likhain ang mundo; sa halip, ang pagsulong ng mga bagay ang nagpahintulot sa Diyos na makatotohanan at praktikal na isagawa ang bawat hakbang ng Kanyang gawain sa sangkatauhan. Ito ay tulad nang kung paanong hindi nilikha ng Diyos na Jehovah ang ahas upang tuksuhin ang babae. Hindi ito ang Kanyang tiyak na plano, o isang bagay na sinadya Niya; ang isa ay makapagsasabi na ito ay hindi inaasahan. Ito ang dahilan kung bakit pinalayas ni Jehovah si Adan at Eba mula sa Hardin ng Eden at nangako na hindi na muling lilikha ng tao. Ngunit ang karunungan ng Diyos ay natuklasan lamang ng mga tao dahil sa pagkasimulang ito, katulad ng punto na aking sinabi kanina: “Ang Aking karunungan ay ginagamit ayon sa mga balangkas ni Satanas.” Kahit gaano naging tiwali ang sangkatauhan o kung paano sila tinukso ng ahas, mayroon pa ring karunungan si Jehovah; kaya, naggugol Siya sa bagong gawain mula nang nilkha Niya ang mundo, at wala sa mga hakbang ng gawaing ito ang naulit kailanman. Patuloy na nagsagawa ng mga balangkas si Satanas; patuloy na ginagawang tiwali ni Satanas ang sangkatauhan, at patuloy na isinagawa ng Diyos na si Jehovah ang Kanyang madunong na gawain. Hindi Siya kailanman nabigo, at hindi Niya itinigil ang Kanyang gawain mula sa paglikha ng mundo hanggang ngayon. Matapos itiwali ni Satanas ang sangkatauhan, patuloy Siyang gumawa sa mga tao upang talunin ang Kanyang mga kaaway na itinitiwali ang sangkatauhan. Magpapatuloy ang labanang ito mula sa simula hanggang sa katapusan ng mundo. Sa paggawa ng lahat na mga gawaing ito, hindi lamang Niya pinahintulutan ang sangkatauhan, na ginawang tiwali ni Satanas, upang matanggap ang Kanyang dakilang kaligtasan, ngunit pinahintulutan din Niya ang sangkatauhan na makita ang Kanyang karunungan, pagka-makapangyarihan at awtoridad, at sa katapusan hahayaan Niyang makita ng sangkatauhan ang Kanyang matuwid na disposisyon—pinarurusahan ang masama at ginagantimpalaan ang mabuti. Nilalabanan Niya si Satanas hanggang sa araw na ito at hindi kailanman natalo, dahil Siya ay isang marunong na Diyos, at ang Kanyang karunungan ay nagagamit ayon sa mga balangkas ni Satanas. Kaya hindi Niya lamang napasusunod ang lahat sa langit sa Kanyang awtoridad; nagagawa rin Niyang panatilihin ang lahat sa Kanyang paanan, at hindi huli sa lahat, napababagsak sa Kanyang pagkastigo ang mga gumagawa ng masama na nanghihimasok at nanggugulo sa sangkatauhan. Ang lahat ng mga bunga ng Kanyang gawain ay dulot ng Kanyang karunungan. Hindi Niya kailanman ibinunyag ang Kanyang karunungan sa harap ng pag-iral ng sangkatauhan, dahil wala Siyang kaaway sa langit, sa lupa, o sa buong daigdig, at walang mga puwersa ng kadiliman na sumakop sa anuman sa kalikasan. Matapos Siyang ipagkanulo ng arkanghel, nilikha Niya ang sangkatauhan sa lupa, at dahil sa sangkatauhan ay pormal Niyang sinimulan ang isang libong taong digmaan nila ni Satanas, ang arkanghel, isang digmaan na lalong umiigting sa bawat magkakasunod na yugto. Ang Kanyang pagka-makapangyarihan at karunungan ay naroon sa bawat yugto. Tanging sa oras na ito ay makikita ng lahat ng nasa langit at lupa ang karunungan ng Diyos, pagka-makapangyarihan, at ang katotohanan ng Diyos. Isinasagawa pa rin Niya ang gawain sa paraang makatotohanan na tulad ng dati; bilang karagdagan, habang isinasagawa Niya ang Kanyang gawain, ibinubunyag din Niya ang Kanyang karunungan at pagka-makapangyarihan; pinahihintulutan Niya kayong makita ang katotohanan sa loob ng bawat yugto ng gawain, upang makita kung paano nga ba maipaliliwanag ang pagka-makapangyarihan ng Diyos, at higit sa lahat kung paano maipaliliwanag ang katotohanan ng Diyos.

    Hindi ba naniniwala ang mga tao na ito ay nakatadhana bago pa ang paglikha na ipagbibili ni Hudas si Jesus? Sa totoo lang, binalak na ito ng Banal na Espiritu ayon sa realidad ng panahon. Nangyari lamang na mayroong isang tao na ang pangalan ay Hudas na palaging mag-aalibugha sa kabang-yaman. Kaya siya ay napili upang gumanap sa papel na ito at magsilbi sa ganitong paraan. Ito ang tunay na halimbawa ng paggamit ng lokal na mapagkukunan. Walang kaalam-alam si Jesus noong una; nalaman lamang Niya nang nabunyag si Hudas. Kung mayroong iba na makagaganap sa papel na ito, iba rin sana ang gagawa kaysa si Hudas. Ang nakatalaga sa totoo lang ay kaalinsabay na ginawa ng Banal na Espiritu. Ang gawain ng Banal na Espiritu ay palaging kusang-loob; anumang oras na binabalak Niya ang Kanyang gawain, isasagawa ito ng Banal na Espiritu. Bakit palagi kong sinasabi na ang gawain ng Banal na Espiritu ay makatotohanan? Na ito ay palaging bago at hindi kailanman luma, at ito ay palaging sariwa? Ang gawa ng Diyos ay hindi binalak bago pa likhain ang mundo; hindi ito ang nangyari! Ang bawat hakbang ng gawain ay nagtatamo ng tamang kalalabasan para sa nauukol na panahon, at hindi nanghihimasok sa isa’t-isa. Mayroong iba’t-ibang pagkakataon na kung saan ang mga plano sa iyong isip ay hindi mapapantayan ang pinakabagong gawain ng Banal na Espiritu. Ang Kanyang gawain ay hindi kasing-payak ng pag-unawa ng tao, o kasing-gulo ng mga imahinasyon ng tao; ito ay binubuo ng pagtutustos sa tao sa lahat ng oras at lahat ng lugar ayon sa kanilang kasalukuyang pangangailangan. Walang sinuman ang mas malinaw sa substansya ng tao maliban sa Kanya, at tiyak na ito ay para sa dahilan na walang makababagay sa makatotohanang pangangailangan ng tao gayundin ang Kanyang ginagawang gawain. Samakatuwid, mula sa pananaw ng tao, ang Kanyang gawain ay binalak na muna ng ilang libong taon. Habang Siya ay gumagawa sa inyo ngayon, ayon sa inyong kalagayan, Siya rin ay nagsasagawa ng gawain at nagsasalita sa anumang oras at anumang dako. Kapag ang mga tao ay nasa isang kalagayan, sinasabi Niya ang mga salita na tiyak na kanilang kailangan. Ito ay parang ang unang hakbang sa Kanyang gawain sa mga panahon ng pagkastigo. Pagkatapos ng mga panahon ng pagkastigo, nagpakita ang tao ng ilang mga pag-uugali, sila ay umastang mapanghimagsik sa ilang paraan, lumitaw ang ilang positibong kalagayan, lumitaw rin ang ilang negatibong kalagayan, at ang mataas na hangganan ng pagka-negatibong ito ay umabot sa ilang antas. Isinagawa ng Diyos ang Kanyang gawain hango sa lahat ng mga bagay na ito, at ginamit ang mga bagay na ito upang magkamit ng mas magandang bisa para sa Kanyang gawain. Isinasagawa Niya lamang ang panunustos Niyang gawain sa mga tao ayon sa kanilang kasalukuyang kalagayan. Isinasagawa Niya ang bawat hakbang sa gawain ayon sa aktwal na mga kalagayan ng mga tao. Ang lahat ng nilikha ay nasa Kanyang mga kamay; hindi ba Niya sila makikilala? Sa kabila ng mga kalagayan ng tao, isinasagawa ng Diyos ang susunod na hakbang sa Kanyang gawain na kailangang matapos, sa anumang oras at lugar. Ang gawaing ito ay hindi binalak ng isang libong taon ang nakaraan; ito ay pagkaintindi ng tao! Siya ay gumagawa habang sinusubaybayan ang dulot ng Kanyang gawain, at ang Kanyang gawain ay patuloy na lumalalim at lumalago; habang Kanyang sinusubaybayan ang mga resulta ng Kanyang gawain, isinasagawa na Niya ang susunod na hakbang ng Kanyang gawain. Gumagamit Siya ng maraming mga bagay upang unti-unting magbago at upang makita ng mga tao ang Kanyang bagong gawain. Ang ganitong uri ng gawain ay makapagtutustos sa pangangailangan ng mga tao, dahil kilalang-kilala ng Diyos ang mga tao. Ito ay kung paano Niya isinasagawa ang Kanyang gawain mula sa langit. Gayundin, isinasagawa ng Diyos na nagkatawang-tao ang Kanyang gawain sa parehong paraan, nagbabalak ayon sa katotohanan at gumagawa sa sangkatauhan. Wala sa Kanyang mga gawain ang binalak bago nilikha ang mundo, o binalak nang mabuti sa simula pa lamang. 2,000 taon matapos likhain ang mundo, nakita ni Jehovah na ang sangkatauhan ay naging sobrang tiwali kaya’t ginamit Niya ang bibig ng propetang si Isaias upang gumawa ng hula na matapos ang Kapanahunan ng Kautusan ay nagtapos, isasagawa Niya ang Kanyang gawain ng pagtubos sa sangkatauhan sa Kapanahunan ng Biyaya. Ito ang plano ni Jehova, mangyari pa, ngunit ang planong ito ay ginawa rin ayon sa Kanyang napansing kalagayan sa mga oras na iyon; siguradong hindi Niya ito naisip matapos likhain si Adan. Nanghula lamang si Isaias, ngunit hindi agad nakapaghanda si Jehovah para rito sa Kapanahunan ng Kautusan; sa halip, itinalaga Niya ang gawaing ito sa pagsisimula ng Kapanahunan ng Biyaya, nang nagpakita ang mensahero sa panaginip ni Jose at siya ay niliwanagan, at nagsabing ang Diyos ay magiging tao, kaya’t ang Kanyang gawain sa pagkakatawang-tao ay nagsimula. Ang Diyos ay hindi, katulad ng inaakala ng iba, naghanda para sa Kanyang gawain ng pagkakatawang-tao matapos likhain ang mundo; ito ay napagpasiyahan lamang ayon sa antas ng pagsulong ng sangkatauhan at sa kalagayan ng Kanyang pakikipaglaban kay Satanas.

    Kapag ang Diyos ay nagiging tao, ang Kanyang Espiritu ay bumababa sa tao; sa ibang salita, ang Espiritu ng Diyos ay nagsusuot ng laman. Isinagawa Niya ang Kanyang gawain sa lupa, at sa halip na magdala ng ilang may takdang hakbang, ang gawaing ito ay lubos-lubos na walang hangganan. Ang gawain na isinasagawa ng Banal na Espiritu sa laman ay nalalaman sa pamamagitan ng mga resulta ng Kanyang gawain, at ginagamit Niya ang mga bagay na ito upang malaman ang haba ng panahon na kung saan Siya ay magsasagawa ng gawain sa Kanyang laman. Ang Banal na Espiritu ay tahasang ibinubunyag ang bawat hakbang sa Kanyang gawain; sinusuri Niya ang Kanyang gawain habang Siya ay nagpapatuloy; ito ay hindi higit sa karaniwan na mahahatak ang mga limitasyon ng imahinasyon ng tao. Ito ay katulad ng gawain ni Jehovah sa paglikha ng langit at lupa at lahat ng mga bagay; sabay Siyang nagplano at gumawa. Pinaghiwalay Niya ang liwanag mula sa kadiliman, at nagkaroon ng umaga at gabi—tumagal ito nang isang araw. Sa pangalawang araw nilikha Niya ang himpapawid, na tumagal din nang isang araw, at nilikha Niya ang lupa, mga dagat at mga bagay na titira rito, at tumagal din nang isang araw. Ito ay nagpatuloy hanggang sa ika-anim na araw, nang nilikha ng Diyos ang tao at pinahintulutan Niya itong pamahalaan ang mga bagay sa lupa, hanggang sa ika-pitong araw, nang natapos Niyang likhain ang lahat ng bagay, at nagpahinga. Pinagpala ng Diyos ang ika-pitong araw at itinalaga ito bilang banal na araw. Pinagpasiyahan Niya ang banal na araw na ito pagkatapos Niyang likhain ang lahat ng mga bagay, hindi bago sila likhain. Ang gawain na ito ay kusang isinagawa; bago gawin ang lahat ng mga bagay, hindi Siya nagpasya na likhain ang mundo sa loob ng anim na araw at magpahinga sa ika-pito; ang mga katotohanan ay hindi ganito. Hindi Niya ito sinabi, ni hindi Niya ito binalak. Hindi Niya sinabi na ang paglikha ng lahat ng mga bagay ay matatapos sa ika-anim na araw at Siya ay mamamahinga sa ika-pito; sa halip, lumikha Siya ayon sa kung ano ang maganda sa tingin Niya. Pagkatapos Niyang likhain ang lahat, dumating na ang ika-anim na araw. Kung natapos Niya sa ika-limang araw likhain ang lahat, itatalaga sana Niyang banal na araw ang ika-anim na araw; ngunit, natapos Niyang likhain ang lahat sa ika-anim na araw, kaya naging banal na araw ang ika-pitong araw, na sinusunod pa rin hanggang sa kasalukuyan. Samakatwid, ang Kanyang kasalukuyang gawain ay isinasagawa pa rin sa parehong paraan. Siya ay nagsasalita at tumutustos sa lahat ng inyong pangangailangan ayon sa inyong kalagayan. Iyon ay, ang Espiritu ay nagsasalita at kumikilos ayon sa mga kalagayan ng tao; pinagmamasdan ng Espiritu ang lahat, kasabay nito Siya rin ay gumagawa sa anumang oras at dako. Kung ano ang Aking gawin, sabihin, ilagay sa inyong harapan at ipagkaloob sa inyo, nang walang pagbubukod, na inyong kailangan. Ito ang dahilan kung bakit Aking sinasabi na wala sa Aking mga gawa ang hiwalay sa katotohanan; ang lahat ng ito ay tunay, dahil alam ninyong lahat “Tayo ay binabantayan ng Espiritu ng Diyos.” Kung ito ay binalak na noon pa man, hindi ba’t ito’y magiging masyadong malabo? Sa tingin ninyo ba ay gumawa ang Diyos sa loob ng anim na buong sanlibong taon at itinalaga na ang sangkatauhan bilang suwail, lumalaban, malihim at tuso, bilang mayroong laman, tiwaling masamang disposisyon, pagnanasa ng mga mata, at ang kanilang sariling pagpapalayaw. Hindi ito itinalaga noon, ngunit sa halip ay dahil sa katiwalian ni Satanas. Ang iba ay magsasabi na, “Hindi ba’t si Satanas ay hawak din ng Diyos? Itinalaga ng Diyos na gagawing tiwali ni Satanas ang tao sa ganitong paraan, at pagkatapos noon ay isinagawa Niya ang Kanyang gawain sa tao.” Itatalaga nga ba ng Diyos si Satanas upang itiwali ang sangkatauhan? Siya lamang ay sabik na pahintulutan ang sangkatauhan na mamuhay nang karaniwan; guguluhin Niya ba ang mga buhay ng sangkatauhan? Hindi ba’t magiging walang saysay ang pagtalo kay Satanas at pagliligtas sa sangkatauhan? Paano maitatalaga ang pagkasuwail ng sangkatauhan? Sa katunayan, ito ay dahil sa panliligalig ni Satanas; paano ito itatalaga ng Diyos? Ang Satanas na hawak ng Diyos na inyong naiintindihan at ang Satanas na hawak ng Diyos na aking sinasabi ay lubos na magkaiba. Ayon sa inyong pahayag na “Makapangyarihan ang Diyos, at si Satanas ay nasa Kanyang mga kamay,” hindi Siya ipagkakanulo ni Satanas. Hindi ba’t sinabi ninyo na ang Diyos ay makapangyarihan? Ang inyong kaalaman ay mahirap unawain at malayo sa katotohanan; ito ay hindi makatuwiran at hindi gagana! Ang Diyos ang makapangyarihan; ito ay hindi mali. Ipinagkanulo ng arkanghel ang Diyos dahil binigyan ito ng Diyos ng bahagi ng awtoridad. Siyempre, ito ay hindi inaasahan, katulad ng pagkahulog ni Eba sa tukso ng ahas. Ngunit, kahit paano man isagawa ni Satanas ang pagtataksil nito, hindi katulad ng Diyos, ito ay hindi makapangyarihan. Katulad ng inyong sinabi, malakas si Satanas; kahit ano ang gawin nito ay matatalo ito sa awtoridad ng Diyos. Ito ang tunay na kahulugan ng kasabihang, “Makapangyarihan ang Diyos, at si Satanas ay nasa Kanyang mga kamay.” Kaya, ang Kanyang digmaan laban kay Satanas ay nararapat maisagawa nang paisa-isa; higit pa rito, binabalak Niya ang Kanyang gawain bilang sagot sa mga pandaraya ni Satanas. Iyon ay, ayon sa mga kapanahunan, inililigtas Niya ang mga tao at ibinubunyag ang Kanyang karunungan at pagka-makapangyarihan. Gayundin, ang mga gawain sa mga huling araw ay hindi itinalaga bago ang Kapanahunan ng Biyaya; hindi ito itinalaga nang maayos katulad ng mga ito: Una, baguhin ang panlabas na disposisyon ng tao; pangalawa, ipatanggap sa tao ang Kanyang pagkastigo at mga pagsubok; pangatlo, iparanas sa tao ang kamatayan; pang-apat, iparanas sa tao ang mga oras ng pagmamahal sa Diyos at ipahayag ang kalalabasan ng nilikhang tao; panglima, ipakita sa tao ang kalooban ng Diyos at lubusang kilalanin ang Diyos, at gawing ganap ang tao. Hindi Niya binalak ang lahat ng mga bagay na ito sa Kapanahunan ng Biyaya; sa halip, nagsimula Siyang mag-plano sa kasalukuyang panahon. Si Satanas ay gumagawa, gayundin ang Diyos. Ipinahahayag ni Satanas ang tiwaling disposisyon nito, samantalang ang Diyos ay tuwirang nagsasalita at nagpapahayag ng mga totoong bagay. Ito ang gawain na isinasagawa ngayon, at ang parehong uri ng simulain sa paggawa ay ginamit din matagal na ang nakalipas, matapos likhain ang mundo.

    Una ay nilikha ng Diyos si Adan at Eba, at lumikha rin Siya ng ahas. Sa lahat ng mga bagay, ang ahas ay ang pinakamakamandag; ang katawan nito ay nagtataglay ng lason, at ginamit ni Satanas ang lasong ito. Ang ahas na iyon ang tumukso kay Eba upang magkasala. Nagkasala si Adan pagkatapos ni Eba, at silang dalawa ay napagtanto ang masama sa mabuti. Kung alam ni Jehovah na tutuksuhin ng ahas si Eba, at tutuksuhin ni Eba si Adan, bakit Niya inilagay ang lahat sa isang hardin? Kung kaya Niyang hulaan ang mga bagay na ito, bakit Niya nilikha ang ahas at inilagay sa loob ng Hardin ng Eden? Bakit naglaman ng bunga ng puno ng kaalaman ng mabuti at masama ang Hardin ng Eden? Sinadya ba Niyang kainin nila ang bunga? Nang dumating si Jehovah, wala kina Adan at Eba ang nagtangkang harapin Siya, at iyon ang oras na nalaman ni Jehovah na kinain nila ang bunga ng puno ng kaalaman ng mabuti at masama at naging biktima ng panlilinlang ng ahas. Sa katapusan isinumpa Niya ang ahas, at isinumpa Niya sina Adan at Eba. Walang kaalam-alam si Jehovah na sila ay kumain ng bunga na mula sa puno. Naging tiwali ang sangkatauhan hanggang sa punto ng pagiging masama at malaswa, hanggang sa punto na ang mga bagay na kanilang inipon sa kanilang mga puso ay masasama at baluktot; silang lahat ay marurumi. Pinagsisihan ni Jehovah ang paglikha sa sangkatauhan. Pagkatapos noon ay ipinagpatuloy Niya ang gawaing lipulin ang mundo sa pamamagitan ng baha, na kung saan si Noe at ang kanyang mga anak ay nakaligtas. Ang ilang bagay ay hindi talaga kasing-unlad at higit sa kaya ng tao na katulad ng inaakala ng karamihan. Ang iba ay nagtatanong: Dahil alam ng Diyos na ipagkakanulo Siya ng arkanghel, bakit Niya ito nilikha? Ito ang mga katotohanan: Nang ang mundo ay hindi pa umiiral, ang arkanghel ang pinakadakilang anghel sa langit. Mayroon itong kapangyarihan na higit sa mga ibang anghel sa langit; ito ang awtoridad na ibinigay sa kanya ng Diyos. Maliban sa Diyos, ito ang pinakadakilang anghel sa langit. Nang nilikha ng Diyos ang sangkatauhan, nagsagawa ng malaking kataksilan ang arkanghel sa Diyos. Sinasabi ko na ipinagkanulo nito ang Diyos dahil nais nitong pamahalaan ang sangkatauhan at malampasan ang awtoridad ng Diyos. Ang arkanghel ang nanukso kay Eba tungo sa kasalanan; ginawa ito dahil nais nitong itatag ang kaharian nito sa lupa at tuksuhin ang sangkatauhan na pagtaksilan ang Diyos at sa halip ay sundin ito. Nakita nito na maraming bagay ang sumunod dito; ang mga anghel ay sumunod dito, gayundin ang mga tao sa lupa. Ang mga ibon at hayop, mga puno, mga kagubatan, mga bundok, mga ilog, ang lahat ng mga bagay sa lupa ay nasa pangangalaga ng tao—iyon ay, sina Adan at Eba—habang sina Adan at Eba ay sumusunod dito. Hinangad ng arkanghel na malampasan ang awtoridad ng Diyos at pagtaksilan ang Diyos. Kinalaunan ay pinamunuan Niya ang mga anghel upang ipagkanulo ang Diyos, at ang mga ito ay naging iba’t-ibang maruruming espiritu. Hindi ba’t ang pagbabago ng sangkatauhan ay dulot ng katiwalian ng arkanghel? Naging ganito lamang ang sangkatauhan dahil ipinagkanulo ng arkanghel ang Diyos at ginawa nitong tiwali ang sangkatauhan. Ang bawat hakbang sa gawaing ito ay hindi kasing-payak at karaniwan na katulad ng iniisip ng tao. May dahilan kung bakit isinagawa ni Satanas ang pagtataksil nito. Hindi maunawaan ng tao ang isang payak na bagay. Bakit nilikha ng Diyos ang langit at lupa at ang lahat ng bagay, at nilikha rin si Satanas? Dahil labis na kinamumuhian ng Diyos si Satanas, at si Satanas ang Kanyang kaaway, bakit Niya nilikha si Satanas? Sa paglikha kay Satanas, hindi ba’t lumikha rin Siya ng kaaway? Sa katotohanan ay hindi lumikha ng kaaway ang Diyos; sa halip, lumikha Siya ng anghel, at kinalaunan ay pinagtaksilan Siya ng anghel. Ang katayuan nito ay napadakila at nagnais itong pagtaksilan ang Diyos. Ang ilan ay magsasabi na ito ay nagkataon lamang, ngunit ito rin ay isang hindi maiiwasang kaganapan. Ito ay pareho sa kung paanong hindi maiiwasan ng isang tao ang mamatay pagdating sa takdang gulang; ang mga bagay ay sumulong sa isang tiyak na yugto. May ilang nakatatawang nagsasabi: Dahil si Satanas ang Iyong kaaway, bakit Mo ito nilikha? Hindi Mo ba alam na pagtataksilam Ka ng arkanghel? Hindi Mo ba kayang dumungaw mula sa walang hanggan tungo sa walang hanggan? Hindi Mo ba alam ang kalikasan nito? Dahil tiyak na alam Mong ipagkakanulo Ka nito, bakit Mo ito ginawang arkanghel? Kahit na ipagwalang-bahala na ang pagtataksil nito, pinamunuan pa rin nito ang maraming anghel at bumaba sa mundo ng mga mortal upang itiwali ang sangkatauhan; hanggang sa araw na ito, hindi Mo pa rin natatapos ang Iyong anim na libong taong plano sa pamamahala. Tama ba ito? Hindi Mo ba inilalagay ang Iyong sarili sa mas maraming abala kaysa sa kinakailangan? May ilan pa ring nagsasabi: Kung hindi ginawang tiwali ni Satanas ang sangkatauhan sa kasalukuyang panahon, hindi ililigtas ng Diyos ang sangkatauhan sa paraang ito. Sa kasong ito ang karunungan ng Diyos at pagka-makapangyarihan ay hindi sana nakita; na kung saan maihahayag ang Kanyang karunungan? Lumikha nga ang Diyos ng sangkatauhan para kay Satanas; sa hinaharap ibubunyag ng Diyos ang Kanyang pagka-makapangyarihan—kung hindi, paano malalaman ng tao ang karunungan ng Diyos? Kung hindi Siya nilabanan ng tao at naging suwail sa Kanya, hindi na sana kakailanganin na ihayag ang Kanyang mga pagkilos. Kung Siya sana ay sasambahin at susundin ng lahat ng Kanyang nilikha, wala sana Siyang gawaing gagawain. Ito ay mas malayo sa katotohanan ng mga bagay, sapagaka’t walang marumi sa Diyos, at kaya’y hindi Siya makakalikha ng dumi. Ibinubunyag Niya ang Kanyang mga gawa ngayon nang sa gayon ay matalo Niya ang Kanyang mga kaaway, upang iligtas ang sangkatauhan, na Kanyang nilikha, upang talunin ang mga demonyo at si Satanas, na kinamumuhian Siya, pinagtataksilan at nilalabanan Siya, kung saan ang lahat ay nasa ilalim ng Kanyang dominyon at pag-aari noon pa man; nais Niyang talunin ang mga demonyong ito at sa pagsasagawa nito ay ibubunyag ang Kanyang kapangyarihan sa lahat ng mga bagay. Ang sangkatauhan at ang lahat ng mga bagay sa lupa ay nasa ilalim ng sakop ni Satanas at nasa ilalim ng sakop ng masama. Nais ng Diyos na ibunyag ang Kanyang mga pagkilos sa lahat ng mga bagay nang sa gayon ay makilala Siya ng mga tao, at matalo si Satanas at lubos-lubos na lipulin ang Kanyang mga kaaway. Ang kabuuan ng Kanyang gawain ay matutupad sa pamamagitan ng pagbubunyag ng Kanyang mga pagkilos. Ang lahat ng mga nilikha Niya ay nasa ilalim ng sakop ni Satanas, at dahil doon nais Niyang ibunyag ang Kanyang pagka-makapangyarihan sa kanila, at matalo si Satanas. Kung walang Satanas, hindi Niya sana kakailanganing ibunyag ang Kanyang mga pagkilos. Kung hindi dahil sa panliligalig ni Satanas, nilikha Niya sana ang sangkatauhan at pinamunuan sila upang manirahan sa Hardin ng Eden. Bakit hindi Niya ibinunyag ang Kanyang mga pagkilos para sa mga anghel o sa arkanghel bago ang pagtataksil ni Satanas? Kung nakilala lamang Siya ng mga anghel at arkanghel, at sinunod din Siya noong simula, sa gayon hindi Niya sana isinagawa ang mga walang kabuluhang mga pagkilos ng gawain. Dahil sa pag-iral ni Satanas at ng mga demonyo, nilabanan Siya ng mga tao at sila ay napuno ng suwail na disposisyon, dahil doon ninais na ibunyag ng Diyos ang Kanyang mga pagklilos. Dahil nais Niyang makipag-digma kay Satanas, dapat Niyang gamitin ang Kanyang sariling awtoridad upang matalo si Satanas at gamitin ang lahat ng Kanyang mga pagkilos upang talunin si Satanas; sa paraang ito, ang Kanyang gawain ng pagliligtas na ginagawa sa sangkatauhan ay magiging daan upang makita ng mga tao ang Kanyang karunungan at pagka-makapangyarihan. Ang gawaing isinasagawa ng Diyos ngayon ay makabuluhan at hindi sa kahit na anong paraan ay katulad nang sinasabi ng mga tao: “Hindi ba magkasalungat ang gawain na Iyong isinasagawa? Hindi ba’t ang sunud-sunod na gawaing ito ay pagsasanay lamang sa pagpapahirap sa Iyong Sarili? Nilikha Mo si Satanas, at pagkatapos ay hinayaan Mo itong Ikaw ay pagtaksilan at labanan. Nilikha Mo ang sangkatauhan, at ito ay ibinigay mo kay Satanas, at Iyong pinahintulutan sina Adan at Eba na matukso. Dahil sinadya Mong gawin ang lahat ng ito, bakit Mo kinamumuhian ang sangkatauhan? Bakit Mo itinatakwil si Satanas? Ang mga ito ba ay hindi Mo sariling ginawa? Ano ang mayroon upang ito’y Iyong kamuhian?” Maraming balintunang tao ang magsasabi ng mga iyon. Nais nilang mahalin ang Diyos, ngunit sa kanilang mga puso sila ay naghihimutok tungkol sa Diyos—ito rin ay magkasalungat! Hindi mo nauunawaan ang katotohanan, napakarami mong hindi pangkaraniwang mga saloobin, at sinasabi mo na ito ay pagkakamali ng Diyos—isang kabalintunaan! Ikaw ang pinagsalawahanang katotohanan; hindi ito pagkakamali ng Diyos! Ang ilang mga tao ay dumaraing nang paulit-ulit: Ikaw ang Siyang lumikha kay Satanas, at ibinigay mo ang sangkatauhan kay Satanas. Ang sangkatauhan ay nagtataglay ng makadiyablong disposisyon; sa halip na sila ay patawarin, sila ay Iyong kinamuhian hanggang sa isang antas. Sa simula minahal Mo ang sangkatauhan hanggang sa isang antas. Iyong ibinagsak si Satanas sa mundo ng mga tao, at ngayon ay kinamumuhian Mo ang sangkatauhan. Ikaw ay Siyang namumuhi at nagmamahal sa sangkatauhan—ano ang kapaliwanagan nito? Hindi ba’t ito’y magkasalungat? Kahit paano man ninyo itong tingnan, ito ang nangyari sa langit; pinagtaksilan ng arkanghel ang Diyos sa ganitong paraan, at ginawang tiwali ang sangkatauhan sa ganitong paraan at nagpatuloy hanggang sa kasalukuyan sa ganitong pamamaraan. Kahit paano man ninyo ito sabihin, ito ang buong salaysay. Gayuman, dapat ninyong maunawaan na isinasagawa ng Diyos ang mga gawain ngayon upang kayo ay iligtas, at upang matalo si Satanas.

  Dahil ang anghel ay bukod-tanging mahina at walang taglay na mga kakayahan, ito ay magiging mapagmataas kapag binigyan ng awtoridad, lalo na ang arkanghel, na ang katayuan ay mas mataas kumpara sa ibang anghel. Ang arkanghel ang hari ng lahat ng mga anghel. Namuno ito sa milyun-milyong anghel, at sa ilalim ni Jehovah ang kapangyarihan nito ay nilampasan ang awtoridad ng kahit na sinong anghel. Nais nitong gawin ang lahat ng bagay, at pamunuan ang mga anghel sa mundo ng tao upang pangasiwaan ang mundo. Sinabi ng Diyos na Siya ang nangangasiwa sa mundo; ang sabi ng arkanghel ay siya ang mangangasiwa nito, kaya’t mula noon pinagtaksilan nito ang Diyos. Sa langit, lumikha ang Diyos ng panibagong mundo. Ninais ng arkanghel na pangasiwaan ang mundong ito at bumaba rin sa mundo ng tao. Pahihintulutan ba ito ng Diyos? Kaya’t hinampas Niya itong pababa at patungo sa hangin. Magmula nang itiwali nito ang sangkatauhan, ang Diyos ay nakipagdigma laban dito upang iligtas ang sangkatauhan; ginamit Niya ang anim na libong taon upang ito ay matalo. Ang inyong pagkaintindi sa Diyos na makapangyarihan sa lahat ay hindi kaayon sa gawain na ginagawa ng Diyos ngayon; hindi ito gumagawa nang may kasanayan at talaga namang kabalintunaan! Sa katunayan, inihayag lamang ng Diyos ang arkanghel bilang Kanyang kaaway matapos nitong pagtaksilan ang Diyos. Dahil lamang sa pagtataksil nito kaya niyurakan nito ang sangkatauhan matapos dumating sa mundo ng mga tao, dahil na rin sa dahilang ito kaya sumulong sa yugtong ito ang sangkatauhan. Kasunod nito, nakipagsumpaan ang Diyos kay Satanas: Ikaw ay Aking tatalunin at ililigtas ang sangkatauhan, ang Aking nilikha. Sa simula ay hindi nahikayat si Satanas at nagsabi, Sa totoo lang, ano ba ang makakaya Ninyong gawin sa akin? Talaga bang kaya Ninyo akong ihampas sa hanging? Talaga bang kaya Ninyo akong talunin? Matapos pabagsakin ito ng Diyos sa hangin, hindi Niya ito binigyan ng pansin at nagsimulang iligtas ang sangkatauhan at isagawa ang Kanyang sariling gawain, sa kabila ng patuloy na panliligalig ni Satanas. Lahat na kayang gawin ni Satanas ay utang na loob nito sa kapangyarihan na ibinigay dito ng Diyos; isinama nito ang lahat ng mga bagay sa hangin at itinago hanggang sa araw na ito. Inihampas ito ng Diyos sa hangin ngunit hindi binawi ang awtoridad nito, kaya ito ay nagpatuloy sa pagtiwali ng sangkatauhan. Ang Diyos, sa isang banda, ay nagsimulang iligtas ang sangkatauhan, na ginawang tiwali ni Satanas matapos silang likhain. Hindi ibinunyag ng Diyos ang Kanyang mga pagkilos habang Siya ay nasa langit; ngunit, bago ang paglikha ng mundo, pinahintulutan Niya ang mga tao na makita ang gawa sa mundong Kanyang nilikha sa langit at pinamunuan ang mga tao sa itaas ng langit. Sila ay binigyan Niya ng karunungan at katalinuhan, at pinamunuan ang mga tao na manirahan sa mundong iyon. Mangyari pa, wala sa inyo ang nakarinig na nito noon. Kinalaunan, pagkatapos likhain ng Diyos ang sangkatauhan, nagsimula ang arkanghel na itiwali ang sangkatauhan; sa mundo, lahat ng sangkatauhan ay nasa kaguluhan. Ito ang panahon kung kailan Niya sinimulan ang digmaan laban kay Satanas, at ito lamang ang panahon na nakita nga ng mga tao ang Kanyang mga pagkilos. Sa simula, ang Kanyang mga pagkilos ay lingid sa sangkatauhan. Matapos maihampas sa hangin si Satanas, inalala nito ang sarili nitong mga bagay, at ibinaling ng Diyos ang Sarili Niya sa Kanyang sariling gawain, patuloy na nakikipaglaban dito, hanggang sa mga huling araw. Ngayon na ang panahon kung kailan dapat mawasak si Satanas. Sa simula, binigyan ito ng Diyos ng awtoridad, at nang lumipas at ito’y inihampas ng Diyos sa hangin, ngunit nanatili itong suwail. Nang lumipas, sa lupa, ginawa nitong tiwali ang sangkatauhan, ngunit sa katunayan, ang Diyos ay naroon sa mundo at pinamamahalaan ang sangkatauhan. Ginagamit ng Diyos ang Kanyang pamamahala ng mga tao upang talunin si Satanas. Sa pagtitiwali ng mga tao, dinadala ni Satanas ang kapalaran ng mga tao sa katapusan at ginugulo ang gawain ng Diyos. Sa isang banda, ang gawain ng Diyos ay ang pagliligtas sa sangkatauhan. Alin sa mga hakbang sa sariling gawain ng Diyos ang hindi para sa pagliligtas ng sangkatauhan? Alin sa mga hakbang ang hindi para sa paglilinis ng mga tao, upang sila ay gumawa nang pagkamatuwid at mamuhay sa paraang lumilikha ng wangis na maaaring mahalin? Si Satanas, gayunman, ay hindi ginagawa ito. Ginagawa nitong tiwali ang sangkatauhan; patuloy nitong isinasagawa ang kanyang gawaing pagtitiwali sa sangkatauhan sa buong daigdig. Siyempre, isinasagawa rin ng Diyos ang Kanyang sariling gawain. Hindi Niya binibigyang-pansin si Satanas. Kahit gaano kalaki ang awtoridad na mayroon si Satanas, ang awtoridad nito ay ibinigay pa rin ng Diyos; sa katunayan, ay hindi talaga ibinigay ng Diyos basta-basta ang lahat ng Kanyang awtoridad, kaya anuman ang gawin nito, hindi nito malalampasan ang Diyos at ito ay palaging hawak ng Diyos. Hindi ibinubunyag ng Diyos ang anuman sa Kanyang mga gawain sa langit. Binigyan Niya lamang si Satanas ng maliit na bahagi ng Kanyang awtoridad upang pahintulutan itong pamunuan ang mga anghel. Kaya, kahit na ano ang gawin nito, hindi nito malalampasan ang awtoridad ng Diyos, dahil ang orihinal na awtoridad na ibinigay ng Diyos ay may hangganan. Habang gumagawa ang Diyos, nanliligalig si Satanas. Sa mga huling araw, tatapusin nito ang panggugulo; gayundin, ang gawain ng Diyos ay matatapos, at ang uri ng tao na nais gawing ganap ng Diyos ay matatapos. Pasulong na pinangungunahan ng Diyos ang mga tao; ang Kanyang buhay ay tubig na buhay, hindi masusukat at walang hangganan. Ginawang tiwali ni Satanas ang tao hanggang sa isang antas; sa katapusan, ang buhay na tubig ng buhay ay gagawing ganap ang tao, at magiging imposible para kay Satanas na makialam at maisagawa ang gawain nito. Kaya, ganap na matatamo ng Diyos ang mga taong ito. Ayaw pa rin itong tanggapin ni Satanas hanggang ngayon; patuloy nitong inilalaban ang sarili sa Diyos, ngunit hindi nagbibigay-pansin ang Diyos. Ang sabi Niya, Ako ay magiging matagumpay laban sa lahat ng mga puwersa ng kadiliman ni Satanas at laban sa mga impluwensya ng kadiliman. Ito ang gawain na dapat isagawa sa laman, at ito rin ang kahulugan ng pagkakatawang-tao. Ito ay upang matapos ang yugto ng gawain sa pagtalo kay Satanas sa mga huling araw, upang lipulin ang lahat ng bagay na pag-aari ni Satanas. Hindi mapipigilan ang pagtatagumpay ng Diyos laban kay Satanas! Sa katunayan ay matagal nang nabigo si Satanas. Nang ang ebanghelyo ay lumaganap sa lugar ng malaking pulang dragon, iyon ay, kung kailan ang Diyos na nagkatawang-tao ay nagsimulang gumawa at ang gawaing ito ay nasimulan, si Satanas ay lubos na natalo, dahil ang pagkakatawang-tao ay upang talunin si Satanas. Nakita ni Satanas na ang Diyos ay muling naging tao at nagsimula muling magsagawa ng Kanyang gawain, at nakita nito na walang hukbo ang makapagpapatigil sa gawain. Kaya’t ito ay nagulat nang makita nito ang gawain at hindi na nagtangkang magsagawa ng iba pang gawain. Sa simula ang akala ni Satanas ay nagtataglay ito ng maraming karunungan, at ginagambala at ginugulo nito ang gawain ng Diyos; ngunit, hindi nito inaasahang muling nagkatawang-tao ang Diyos, at sa Kanyang gawain, ginamit ng Diyos ang pagkasuwail nito upang magsilbing pagbubunyag at paghatol sa sangkatauhan, at sa gayon ay malupig ang sangkatauhan at matalo ito. Mas matalino ang Diyos kaysa rito, at ang Kanyang gawain ay lampas sa gawa nito. Samakatuwid, isinaad ko noong nakaraan ang mga sumusunod: Ang Aking gawain ay isinasagawa bilang sagot sa mga pandaraya ni Satanas. Sa katapusan, ibubunyag Ko ang Aking pagka-makapangyarihan at ang kawalang-kapangyarihan ni Satanas. Kapag isinasagawa ng Diyos ang Kanyang gawain, si Satanas ay bumubuntot sa Kanyang likuran, hanggang sa katapusan ito ay tuluyang mawawasak hindi man lamang nito malalaman kung ano ang tumama rito! Mapagtatanto lamang nito ang katotohanan sa oras na ito ay nabasag at nadurog; sa oras na iyon ay nasunog na ito sa lawa ng apoy. Hindi kaya ito maging ganap na mahikayat pagkatapos? Dahil wala na itong mga magagamit pang pakana!

   Ang bawat hakbang sa makatotohanang gawain na ito ang madalas na humihila pababa sa puso ng Diyos na may kalungkutan para sa sangkatauhan, nang sa gayon ang digmaan Niya laban kay Satanas ay tumagal nang 6,000 taon. Ang sabi ng Diyos: Hindi na Ako kailanman muling lilikha ng sangkatauhan, o magkakaloob ng awtoridad sa mga anghel. Mula sa oras na iyon, nang dumating ang mga anghel upang kumilos sa lupa, sinunod lamang nila ang Diyos upang magsagawa ng mga gawain. Hindi Niya kailanman binigyan ng awtoridad ang mga anghel. Paanong isinagawa ng mga anghel na nakita ng mga Israelita ang kanilang mga gawain? Ibinunyag nila ang kanilang mga sarili sa pamamagitan ng mga panaginip at inihatid ang mga salita ni Jehovah. Nang nabuhay si Jesus tatlong araw matapos Siyang ipako sa krus, ang mga anghel ang tumulak sa malaking bato patungo sa gilid; hindi ito ginawa nang kusa ng Espiritu ng Diyos. Ganito lamang ang mga gawain na isinasagawa ng mga anghel; gawang pag-alalay lamang sila at walang awtoridad, dahil hindi sila kailanman pagkakaloobang muli ng kapangyarihan. Pagkatapos gumawa ng ilang panahon, ang mga tao na ginamit ng Diyos sa lupa ay inangkin ang katayuan ng Diyos at sinabing, Nais kong malampasan ang sansinukob! Nais kong tumayo sa pangatlong langit! Nais namin ang makamtan ang pinakamataas na kapangyarihan! Sila ay magiging mapagmataas matapos ang ilang araw na paggawa; nagnanais sila ng paghaharing pinakamataas na kapangyarihan sa lupa, nais nilang magtatag ng bagong nasyon, nais nila ang lahat ng bagay sa kanilang paanan at nais nilang tumayo sa pangatlong langit. Hindi mo ba alam na ikaw ay tao lamang na ginamit ng Diyos? Paano ka makaaakyat sa pangatlong langit? Bumaba ang Diyos sa lupa upang gumawa, tahimik at hindi umaangal, at umaalis nang patago pagkatapos maisagawa nang ganap ang Kanyang gawain. Hindi Siya dumaraing katulad ng ginagawa ng mga tao, sa halip makatotohanan Niyang isinasagawa ang Kanyang gawain. Ni pumapasok sa isang simbahan upang umiyak, lilipunin Ko kayong lahat! Kayo ay Aking isusumpa at kakastiguhin! Isinasagawa Niya lamang ang Kanyang gawain, at umaalis kapag Siya ay natapos. Ang mga relihiyosong pastor na nagpapagaling ng maysakit at nagpapalayas ng mga demonyo, nagsesermon mula sa pulpito, nangungusap nang mahahaba at magagarbong talumpati at tumatalakay sa mga hindi makatotohanang bagay, ay mayayabang hanggang sa kaibuturan! Sila ang mga inapo ng arkanghel!

  Matapos Niyang isagawa ang Kanyang 6,000 taon ng gawain hanggang sa kasalukuyan, ibinunyag ng Diyos ang marami Niyang pagkilos, una sa lahat upang matalo si Satanas at mailigtas ang sangkatauhan. Ginagamit Niya ang pagkakataong ito upang pahintulutan ang lahat sa langit, ang lahat sa lupa, ang lahat ng nasasakop ng mga dagat gayundin ang lahat ng bagay sa lupa na nilikha ng Diyos na makita ang Kanyang pagka-makapangyarihan at upang makita ang Kanyang mga pagkilos. Ginagamit Niya ang pagkakataong talunin si Satanas upang ibunyag ang lahat ng Kanyang pagkilos sa sangkatauhan at pahintulutan ang mga tao na Siya ay sambahin at purihin ang Kanyang karunungan sa pagtalo kay Satanas. Ang lahat ng nasa lupa, sa langit at nasasakop ng mga dagat ay nagbibigay sa Kanya ng kaluwalhatian, pinupuri ang Kanyang pagka-makapangyarihan, pinupuri ang lahat ng Kanyang mga pagkilos at isinisigaw ang Kanyang banal na pangalan. Ito ay patunay ng pagtalo Niya kay Satanas; ito at patunay ng paglupig Niya kay Satanas; higit sa lahat, ito ay patunay ng Kanyang pagliligtas sa sangkatauhan. Ang buong nilikha ng Diyos ay nagbibigay sa Kanya ng kaluwalhatian, pinupuri Siya sa pagtalo sa Kanyang kaaway at matagumpay na pagbabalik at pinupuri Siya bilang dakilang matagumpay na Hari. Ang Kanyang layunin ay hindi lamang upang talunin si Satanas, kaya ang gawain Niya ay nagpatuloy sa loob ng 6,000 taon. Ginamit Niya ang pagkatalo ni Satanas upang iligtas ang sangkatauhan; ginamit Niya ang pagkatalo ni Satanas upang ibunyag ang lahat ng Kanyang mga pagkilos at ibunyag ang Kanyang kaluwalhatian. Siya ay magkakamit ng kaluwalhatian, at ang lupon ng mga anghel ay makikita rin ang Kanyang kaluwalhatian. Ang mensahero sa langit, ang mga tao sa lupa at ang lahat ng mga nilikha sa lupa ay makikita ang kaluwalhatian ng Maylalang. Ito ang gawain na Kanyang isinasagawa. Ang mga nilikha Niya sa langit at lupa ay makikita ang Kanyang kaluwalhatian, at magbabalik Siya nang matagumpay matapos na lubos na talunin si Satanas at pahihintulutan ang sangkatauhan na purihin Siya. Matagumpay Niyang makakamit ang parehong aspetong ito. Sa katapusan, ang lahat ng sangkatauhan ay malulupig Niya, at Kanyang lilipulin ang sinumang lalaban o susuway, ibig-sabihin, lilipulin ang lahat ng pag-aari ni Satanas. Nakikita mo ang lahat ng pagkilos ng Diyos ngayon, ngunit ikaw pa rin ay lumalaban at mga mapaghimagsik at hindi nagpapasakop; nagtatago ka ng maraming bagay sa iyong kalooban at ginagawa kung ano ang naisin; sinusunod mo ang iyong sariling pagnanasa, at mga kagustuhan—ito ay pagsuway; ito ay paglaban. Ang paniniwala sa Diyos na isinasagawa para sa laman, para sa sariling mga pagnanais, at para sa sariling mga kagustuhan, para sa mundo, at para kay Satanas, ay marumi; ito ay paglaban at pagsuway. Mayroong iba’t-ibang uri ng paniniwala ngayon: Ang ilan ay naghahanap ng sulingan mula sa sakuna, at ang ilan ay naghahanap upang makatanggap ng pagpapala, samantalang ang ilan ay nagnanais na maunawaan ang mga hiwaga at ang ilan ay sumusubok na makakuha ng salapi. Ang lahat ng ito ay paraan ng paglaban; ang lahat ng ito ay kalapastanganan! Ang sabihing ang isa ay nanlalaban o sumusuway—hindi ba’t ito’y tumutukoy sa mga bagay na ito? Maraming tao ngayon ang naghihimutok, nagsusumbong o gumagawa ng mga paghatol. Ang lahat ng mga bagay na ito ay ginawa ng masama; ang mga ito ay panlalaban at pagsuway ng mga tao; ang mga ganoong tao ay hawak at pag-aari ni Satanas. Ang mga tao na kinukuha ng Diyos ay ang mga lubos na nagpapasakop sa Kanya, ang mga ginawang tiwali ni Satanas ngunit nailigtas at nalupig ng Kanyang gawain ngayon, ang mga tiniis ang mga paghihirap at sa katapusan ay lubusang nakuha ng Diyos at hindi na namumuhay sa ilalim ng sakop ni Satanas at nakalaya sa pagiging hindi makatuwiran, ang mga handang isabuhay ang kabanalan—ang mga ito ang pinakabanal na tao; sila ang mga banal. Kung ang iyong kasalukuyang mga pagkilos ay hindi tumutugma sa isang bahagi ng mga kinakailangan ng Diyos, ikaw ay aalisin. Ito ay hindi matututulan. Ang lahat ay ginawa ayon sa kasalukuyan; kahit na pinili at itinalaga ka Niya, ang mga mga kilos mo ngayon ang magpapasya sa iyong kalalabasan. Kung ikaw ay hindi makasusunod ngayon, ikaw ay aalisin. Kung ikaw ay hindi makasusunod ngayon, paano ka aasang[a] makasusunod kinalaunan? Ngayon na isang napakalaking himala ang nagpakita sa iyo, hindi ka pa rin naniniwala. Sabihin mo sa Akin, paano mo Siya paniniwalaan kinalaunan, kapag natapos Niya ang Kanyang gawain at hindi na nagsagawa ng ibang gawain? Sa puntong iyon, mas higit na magiging imposible para sa iyo ang sundin Siya! Sa ibang pagkakataon, ang Diyos ay aasa sa iyong pag uugali at kaalaman patungkol sa gawain ng Diyos na nagkatawang-tao at ang iyong mga karanasan upang malaman kung ikaw ay makasalanan o matuwid, o malaman kung ikaw ay ginawang sakdal o isang naalis. Nakikita mo ito dapat nang maliwanag. Ang Banal na Espiritu at gumagawa nang maigi: Inaalam Niya ang iyong kalalabasan ayon sa iyong pag-uugali ngayon. Sino’ng nagsasabi ng mga salita para sa ngayon? Sino ang nagsasagawa ng mga gawain ngayon? Sino ang magpapasya kung ikaw ba ay naalis ngayon? Sino ang magpapasya kung gagawin kang perpekto? Hindi ba ito ang Aking ginagawa mag-isa? Ako ang nangungusap ng mga salitang ito; Ako ang Siyang nagsasagawa ng mga gawaing ito. Ang pagsumpa, pagkastigo at paghatol sa mga tao, ang lahat ng ito ay bahagi ng Aking gawain. Sa katapusan, ang pag-alis sa iyo ay magiging gawain Ko rin. Ang lahat ay sa Aking sariling gawa! Ang gawin kang perpekto ay gawain ko, at ang pahintulutan kang matamasa ang mga pagpapala ay gawain Ko rin. Ang lahat ng ito ay Aking sariling gawain. Ang kalalabasan mo ay hindi itinalaga ni Jehovah; ito ay pinagpasyahan ng Diyos ng ngayon. Ito ay pinagpasyahan ngayon; hindi ito pinagpasyahan bago likhain ang mundo. Ang ilang balighong tao ay nagsasabi, Marahil ay may mali sa Iyong paningin, at hindi Mo ako nakikita sa paraang dapat. Sa huli, makikita Mo kung paano ipahayag ng Espiritu ang lahat! Orihinal na pinili ni Jesus si Hudas bilang Kanyang alagad. Inaakala ng mga tao na nagkamali si Jesus sa kanya. Paano Niya nagawang pumili ng alagad na magtataksil sa Kanya? Sa simula, walang hangarin si Hudas na pagtaksilan si Jesus. Nangyari lamang ito nang lumaon. Sa panahong iyon, tiningnan ni Jesus si Hudas nang may pagsang-ayon; pinasunod Niya ang taong ito at ginawang katiwala sa kanilang mga pananalapi. Kung alam lamang niya na maglulustay ng pera si Hudas, hindi Niya sana ito gagawing katiwala sa salapi. Ang isa ay magsasabi na hindi alam ni Jesus na ang taong ito ay baluktot at tuso, at dinaya ang kanyang mga kapatid. Nang pagkatapos sumunod ni Hudas, nakita siya ni Jesus na dinadaya ang kanyang mga kapatid at ang Diyos. Nalaman din ng mga tao na siya ay palaging gumagastos mula sa lukbutang pansalapi, at sinabi nila ito kay Jesus. Noon lamang nalaman ni Jesus kung ano ang nangyayari. Dahil kailangang isagawa ni Jesus ang gawain ng pagpapapako sa krus at nangailangan ng tao na magtataksil sa Kanya, at nagkataon na naging akma si Hudas para sa pagganap nito, ang sabi ni Jesus, May isa sa atin ang magtataksil sa Akin. Ang Anak ng tao ay gagamitin ang pagtataksil na ito upang maipako sa krus at sa loob ng tatlong araw ay muling mabubuhay. Sa oras na iyon, hindi pinili ni Jesus si Hudas na Siya ay pagtaksilan; sa kabaligtaran, ninais Niyang si Hudas ay maging tapat na alagad. Sa Kanyang pagkagulat, si Hudas ay naging sakim na masamang tao na pinagtaksilan ang Panginoon, at ginamit Niya ang kalagayang ito upang piliin si Hudas para sa gawain. Kung lahat sana ng labindalawang alagad ni Jesus ay tapat, at walang katulad ni Hudas ang napabilang sa kanila, ang tao na magtataksil kay Jesus ay hindi manggagaling sa mga alagad. Ngunit, sa oras na iyon nagkataon lamang na mayroong isa sa kanila ang nasisiyahan sa pagtanggap ng suhol—Hudas. Ginamit ni Jesus ang taong ito upang matapos ang Kanyang gawain. Napakapayak nito! Hindi ito itinalaga ni Jesus sa simula ng Kanyang gawain; ginawa lamang Niya ang pasyang ito nang sumulong na ng isang hakbang ang mga bagay. Ito ang pasya ni Jesus, ang pasya ng Espiritu ng Diyos Mismo. Sa panahong iyon, si Jesus ang pumili kay Hudas; nang pinagtaksilan ni Hudas si Jesus, ito ay kagagawan ng Banal na Espiritu upang ito ay Kanyang magamit; ito ay ang gawain ng Banal ng Espiritu noong panahong iyon. Nang pinili ni Jesus si Hudas, wala Siyang hinala na ito ay magtataksil sa Kanya. Ang alam lamang Niya ay siya si Hudas Iscariote. Ang mga mapapala ninyo ay pagpapasyahan ayon sa iyong antas ng pagpapasakop ngayon at ayon sa paglago ng antas ng inyong buhay, hindi ayon sa pagkaintindi ng mga tao na “ito ay itinalaga bago pa man nilikha ang mundo.” Dapat mong makita nang malinaw ang mga bagay na ito. Ang kabuuan ng gawaing ito ay hindi isinasagawa ayon sa iyong pag-iisip.

Mula sa Mga Pagbigkas ni Cristo ng mga Huling Araw (Mga Seleksyon)

  Mga Talababa:

  a. Hindi kasama sa orihinal na teksto ang “kahit na umasa na.”

Ang pinagmulan：Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos

Rekomendasyon：

Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ay itinatag ng personal na bumalik na Panginoong Jesus sa mga huling araw

Kidlat ng Silanganan | Ang Katotohanan Ukol sa Gawain sa Kapanahunan ng Pagtubos

KIDLAT NG SILANGANAN | ANG KATOTOHANAN UKOL SA GAWAIN SA KAPANAHUNAN NG PAGTUBOS

  Ang kabuuan ng Aking plano sa pamamahala, na sumasaklaw ng anim na libong taon, ay binubuo ng tatlong yugto, o tatlong kapanahunan: una, ang Kapanahunan ng Kautusan; ikalawa, ang Kapanahunan ng Biyaya (na tinatawag ding Kapanahunan ng Pagtubos); at panghuli, ang Kapanahunan ng Kaharian. Ang aking gawain sa tatlong panahong ito ay nagkakaiba ayon sa kalikasan ng bawat panahon, ngunit ang bawat yugto ay tumutugma sa pangangailangan ng tao—o sa halip, ito ay nag-iiba batay sa mga panlilinlang na isinasagawa ni Satanas sa Aking pakikipagdigma laban dito. Ang layunin ng Aking gawain ay upang talunin si Satanas, upang ipakita ang Aking karunungan at walang-hanggang kapangyarihan, upang ilantad ang lahat ng mga panlilinlang ni Satanas at sa gayon ay iligtas ang kabuuan ng sangkatauhan, na nasa ilalim ng kanyang sakop. Ito ay upang ipakita ang Aking karunungan at walang-hanggang kapangyarihan habang pagbunyag ang pagkakilabot ni Satanas. Bukod diyan, ito ay upang turuan ang Aking mga nilalang na makita ang kaibahan ng mabuti at masama, upang makilala na Ako ang Tagapamahala ng lahat ng bagay, upang makita na si Satanas ang kaaway ng sangkatauhan, ang pinakamababa sa mga mababa, ang masama, at upang gumawa ng pagkakaiba ng mabuti at masama, katotohanan at kasinungalingan, kabanalan at karumihan, kadakilaan at kababaan ng moral, na kasing liwanag ng araw. Sa ganitong paraan, ang mangmang na sangkatauhan ay maaaring maging saksi sa Akin na hindi Ako ang tumitiwali ng sangkatauhan, at tanging Ako lang—ang Maylalang—ang makapagliligtas sa sangkatauhan, ang makapagbibigay sa kanila ng mga bagay na ikasisiya nila; at kanilang malalaman na Ako ang Tagapamahala ng lahat ng bagay, at si Satanas ay isa lamang sa Aking mga nilikha, na nang lumaon ay kumalaban sa Akin. Ang Aking anim-na-libong-taong plano sa pamamahala ay nahahati sa tatlong yugto upang makamit ang mga sumusunod na resulta: upang mapahintulutan ang Aking mga nilalang na Aking maging saksi, upang malaman ang Aking kalooban, upang makita na Ako ang katotohanan. Kaya, sa panahon ng paunang gawain ng Aking anim-na-libong-taong plano sa pamamahala, ginawa Ko ang gawain ng kautusan, na siyang gawain ni Jehovah sa pangunguna sa mga tao. Ang ikalawang yugto ay upang pasimulan ang gawain ng Kapanahunan ng Biyaya sa mga nayon ng Judea. Si Jesus ang kumakatawan sa lahat ng mga gawain sa Kapanahunan ng Biyaya; Siya ay nagkatawang tao at ipinako sa krus, at inumpisahan ang Kapanahunan ng Biyaya. Siya ay ipinako sa krus upang tapusin ang gawaing mapantubos, upang wakasan ang Kapanahunan ng Kautusan at pasimulan ang Kapanahunan ng Biyaya, at kung kaya Siya ay tinawag na “Kataas-taasang Mamumuno”, ang “Alay para sa Kasalanan”, ang “Manunubos”. Kaya ang gawain ni Jesus ay naiiba sa nilalaman sa gawain ni Jehovah, kahit magkapareho sila ng prinsipyo. Inumpisahan ni Jehovah ang Kapanahunan ng Kautusan, itinatag ang himpilan, ang lupang tinubuan, ng Kanyang gawain sa lupa, at nagbigay ng mga kautusan; ang dalawang ito ay ang Kanyang mga tagumpay, na kumakatawan sa Kapanahunan ng Kautusan. Ang gawain ni Jesus ay hindi upang magbigay ng utos, kundi upang isakatuparan ang mga utos, sa gayon ay ibalita ang Kapanahunan ng Biyaya at tapusin ang Kapanahunan ng Kautusan na tumagal ng dalawang libong taon. Siya ang tagatuklas, ang nagpasimula ng Kapanahunan ng Biyaya, ngunit ang pagtubos ang nanatiling buod ng Kanyang gawain. Kung kaya ang Kanyang mga tagumpay ay may dalawang bahagi: ang pagbubukas ng bagong panahon, at pagkumpleto sa gawaing mapantubos sa pamamagitan ng pagpapapako Niya sa krus. At Siya ay umalis. Sa puntong iyon, dumating sa katapusan ang Kapanahunan ng Kautusan at pumasok ang sangkatauhan sa Kapanahunan ng Biyaya.