Kidlat ng Silanganan | Ang Ikadalawampu’t-dalawang Pagbigkas

Kidlat ng Silanganan ,naniniwala

 Kidlat ng Silanganan | Ang Ikadalawampu’t- dalawang Pagbigkas

    Namumuhay ang tao sa gitna ng liwanag, ngunit hindi niya batid ang kahalagahan ng liwanag. Siya ay ignorante sa substansya ng liwanag, at sa pinagmumulan ng liwanag, at, higit pa rito, kung sino ang nagmamay-ari nito. Nang ipinagkaloob ko ang liwanag sa tao, Aking agarang sinusuri ang mga kondisyon sa tao: Dahil sa liwanag, nagbabago ang lahat ng mga tao, at dumarami, at lumilisan sa kadiliman. Tinitingnan ko ang bawat kanto ng sansinukob, at nakikita na ang mga bundok ay nalamon sa hamog, na ang tubig ay nagyelo sa gitna ng lamig, at iyon, ay dahil sa pagdating ng liwanag, tumitingin ang mga tao sa Silangan upang madiskubre pa nila nang mas makahulugan—ngunit, ang mga tao ay nananatiling hindi maka-unawa ng malinaw na direksyon sa gitna ng ambon. Dahil ang buong mundo ay nababalot ng hamog, kapag Ako ay tumitingin sa gitna ng mga ulap, ang Aking pag-iral ay hindi kailanman natutuklasan ng tao; naghahanap ang tao sa daigdig ng isang bagay, mukha siyang nangangalap, ninanais niya, tila, na maghintay sa Aking pagdating—ngunit hindi niya alam ang Aking araw, at maaari lamang madalas tumingin sa kislap ng liwanag sa Silangan. Sa lahat ng sangkatauhan, hinahanap ko ang mga tunay na nagnanais ng Aking sariling puso. Lumalakad Ako kasama ng lahat ng tao, at naninirahan sa lahat ng tao, ngunit ang tao ay ligtas at matiwasay sa lupa, at kaya’t walang tunay na nagnanais sa Aking puso. Hindi alam ng mga tao kung paano pangalagaan ang Aking nais, hindi nila nakikita ang Aking mga pagkilos, at hindi sila makagalaw kasama ng liwanag at mailawan ng liwanag. Kahit na hindi pinapahalagahan ng tao ang Aking mga salita, siya ay walang kakayahang mabatid ang panglilinlang ni Satanas; dahil ang tayog ng tao ay masyadong maliit, hindi niya kayang gawin kung ano ang nais ng kanyang puso. Hindi Ako tunay na minahal ng tao. Kapag pinupuri ko siya, pakiramdam niya ay hindi siya karapat-dapat, ngunit hindi ito nagdulot sa kanya na subukin Akong pasayahin. Payak na kanyang hinahawakan lamang ang istasyon na Aking ibinigay sa kanyang mga kamay at sinusuri ito; walang pakiramdam sa Aking pagmamahal, sa halip patuloy niyang pinasasaya ang kanyang sarili sa mga pagpapala ng kanyang istasyon. Ito ba ay hindi kakulangan ng tao? Kapag gumalaw ang mga bundok, maaari ba silang umiwas para sa kapakanan ng iyong istasyon? Kapag umagos ang tubig, maaari ba silang huminto sa harap ng iyong istasyon? Maaari bang ibaligtad ang langit at lupa ng iyong istasyon? Ako ay minsan nang naging maawain sa tao, nang paulit-ulit—ngunit walang taong nagmahal o nagpahalaga dito, nakinig lamang sila na para bang kuwento, o binasa ito na parang isang nobela. Ang Aking bang mga salita ay hindi talaga nakakaantig sa puso ng tao? Ang Aking bang mga binibigkas ay tunay na walang epekto? Maaari bang walang sinuman ang naniniwala sa Aking pag-iral? Hindi mahal ng tao ang kanyang sarili; sa halip, siya ay nakiisa kay Satanas upang lumaban sa Akin, at ginagamit si Satanas bilang isang “kasangkapan” upang paglingkuran Ako. Ako ay susuong sa lahat ng mga mapanlinlang na balak ni Satanas, at pipigilan ang mga tao sa lupa na tanggapin ang panlilinlang ni Satanas, upang hindi sila manlaban sa Akin dahil sa pag-iral ni Satanas.

   Sa kaharian, Ako ang Hari—ngunit sa halip na ituring Ako bilang kanyang Hari, tinatrato Ako ng tao bilang Tagapagligtas na bumaba mula sa langit. Bilang resulta, umaasa siya na magbibigay ako sa kanya ng limos, at hindi tuluyang naghahangad na ako’y makilala. Maraming umiyak sa Aking harapan katulad ng isang pulubi; maraming nagbukas ng kanilang mga “sako” sa Akin at nakiusap sa Aking bigyan sila ng pagkain upang mabuhay; maraming mga mapusok ang tingin sa Akin, katulad ng gutom na lobo, na nagnanais na Ako’y lamunin at punan ang kanilang mga tiyan; maraming nagyuko ng kanilang mga ulo sa katahimikan dahil sa kanilang pagsuway at nakaramdam ng hiya, nagdarasal para sa Aking awa, o kusang-loob na tinatanggap ang Aking pagkastigo. Kapag Ako ay nagsalita, lumilitaw ang iba’t-ibang kahibangan ng tao, at lumalabas ang kanyang tunay na anyo sa gitna ng liwanag, at sa makinang na liwanag, hindi magawang “mapatawad” ng tao ang kanyang sarili. Kaya, siya ay nagmamadaling humarap sa Akin upang lumuhod at ikumpisal ang kanyang mga kasalanan. Dahil sa “katapatan” ng tao, siya ay muli kong inakay sa karo ng kaligtasan, at samakatuwid nagpapasalamat sa Akin ang tao, at nagbigay sa Akin ng kaibig-ibig na sulyap. Ngunit ayaw pa rin niyang tunay na kumubli sa Akin, at hindi pa niya ganap na ibinigay ang kanyang buong puso sa Akin. Ipinagmamalaki niya lamang Ako, ngunit hindi niya Ako tunay na minamahal, dahil hindi pa niya ibinabaling ang kanyang isipan sa Akin; ang kanyang katawan ay nasa Aking harapan, ngunit ang kanyang puso ay nasa Aking likuran. Dahil ang pang-unawa ng tao sa mga panuntunan ay masyadong kulang at wala siyang interes na humarap sa Akin, nagbigay Ako sa kanya ng angkop na “tulong,” upang magawa niyang tumungo sa Akin mula sa gitna ng kanyang matigas na kamangmangan. Ito ang tiyak na awa na aking ibinibigay sa tao, at ito ang paraan ng Aking pagsusumikap upang iligtas ang tao.

   Ang tao sa buong sansinukob ay nagdiriwang sa araw ng Aking pagdating, at ang mga anghel ay makiki-isa sa hanay ng masa. Kapag si Satanas ay nagdulot ng suliranin, ang mga anghel, dahil sa kanilang paglilingkod sa langit, ay laging tumutulong sa Aking mga tao. Hindi sila nalilinlang ng diyablo dahil sa kahinaan ng tao, ngunit nakakakuha nang higit na karanasan sa binalot ng hamog na buhay ng tao bilang isang resulta ng mabangis na pagsalakay ng puwersa ng kadiliman. Sumuko ang lahat ng mga tao sa ilalim ng Aking pangalan, at walang sinumang titindig upang lantarang sumalungat sa Akin. Dahil sa trabaho ng mga anghel, tinatanggap ng tao ang Aking pangalan at ang lahat ay nasa gitna ng agos ng Aking gawa. Masisira ang mundo! Paralisado ang Babylon! Ang mundong relihiyoso—paano ito hindi masisira ng Aking awtoridad sa lupa? Sino pa ang mangangahas na sumuway at tumutol sa Akin? Ang mga tagasulat? Lahat ng relihiyosong opisyal? Ang mga pinuno at mga awtoridad sa lupa? Ang mga anghel? Sino ang hindi makikipagdiwang sa pagiging sakdal at kaganapan ng Aking katawan? Sa mga tao, sino ang hindi kumakanta ng mga papuri sa Akin nang walang tigil, na siyang ganap na masaya? Nakatira ako sa lupain ng pugad ng malaking pulang dragon, ngunit hindi ito nagdudulot sa Akin nang panginginig sa takot o tumakbo palayo, dahil ang lahat ng kanyang mga tao ay nagsimula nang magsawa dito. Hindi kailanman nagawa ang “tungkulin” sa anumang bagay sa harap ng dragon; sa halip, ang lahat ng bagay ay patuloy sa kanilang sariling gawain, pinipili ang landas na mainam para sa kanila. Paanong ang mga bansa sa mundo ay hindi maglalaho? Paanong ang mga bansa sa lupa ay hindi babagsak? Paanong ang Aking mga tao ay hindi magdidiwang? Paanong hindi sila kakanta nang may kagalakan? Ito ba ang gawain ng tao? Ito ba ay gawa ng mga kamay ng tao? Binigyan Ko ang tao ng dahilan ng kanyang buhay, at nagbigay sa kanya ng mga materyal na bagay, ngunit ang tao ay hindi masaya sa kanyang kasalukuyang kalagayan at humihiling na siya’y makapasok sa Aking kaharian. Ngunit paano siya madaling makakapasok sa Aking kaharian, na walang binabayarang halaga, at hindi nais na maghandog ng kanyang walang pag-iimbot na debosyon? Sa halip na humiling ng anuman sa tao, nagbigay Ako ng mga pangangailangan niya, upang ang Aking kaharian sa lupa ay mapunan nang may kaluwalhatian. Aking ginabayan ang tao patungo sa kasalukuyang panahon, siya ay umiiral sa kalagayang ito, at siya ay nakatira sa gitna ng paggabay ng Aking liwanag. Kung ito ay hindi ganoon, sino sa mga tao sa mundo ang may alam ng kanilang mga inaasam-asam? Sino ang makakaunawa ng Aking kalooban? Idinagdag ko ang Aking mga probisyon sa mga pangangailangan ng tao; hindi ba ito alinsunod sa mga batas ng kalikasan?

     Kahapon kayo ay nanirahan sa gitna ng hangin at ulan, ngayon kayo’y ika’y siya nang nakapasok sa Aking kaharian at naging kanyang mga tao, at inyong pagsasayahan bukas ang Aking mga pagpapala. Sino ang nag-akala ng mga ganoong bagay? Ilang kagipitan at paghihirap ang inyong mararanasan sa inyong buhay, alam ninyo ba? Aking ipinapauna sa gitna ng hangin at ulan, at nakisalamuha ng ilang taon sa tao, at iyon ay sinundan hanggang sa kasalukuyan. Hindi ba ito mga hakbang ng aking plano sa pamamahala? Sino ang nagdagdag sa Aking plano? Sino ang maaaring humiwalay mula sa mga hakbang sa Aking plano? Ako ay naninirahan sa puso ng daang-milyong mga tao, Ako ay Hari sa daang-milyong mga tao, at Ako ay tinanggihan at inalipusta sa daang-milyong mga tao. Ang Aking imahe ay hindi tunay na nasa loob ng puso ng tao. Ang tao ay bahagyang nakadama ng Aking maluwalhating pagtanggap sa Aking mga salita, ngunit dahil sa panghihimasok sa kanyang mga saloobin, wala siyang tiwala sa kanyang sariling damdamin; mayroon lamang ng isang malabong Ako sa kanyang puso, ngunit ito ay hindi nagtatagal doon. At kaya, ang kanyang pagmamahal sa Akin ay: Ang kanyang pagmamahal sa Akin ay mukhang pasumpong-sumpong, na para bang ang kayang pagmamahal sa Akin ay kung kailan naisin, na parang ang kanyang pagmamahal ay pagkindat sa paningin sa ilalim ng malabong liwanag ng buwan. Ngayon, dahil lamang sa Aking pagmamahal na ang tao ay nananatili at mayroong mabuting kapalaran upang mabuhay. Kung hindi ganito, sino sa sangkatauhan ang hindi, bilang isang resulta ng kanilang mga patpating pangangatawan, mapuputol ng isang sinag ng ilaw? Hindi pa rin kilala ng tao ang kanyang sarili. Nagyayabang siya sa Akin, at nagmamalaki tungkol sa kanyang sarili sa Aking likuran, ngunit walang sinuman ang “sumasalungat” sa Aking harapan. Gayunman, hindi alam ng tao ang kahulugan ng pagsalungat na Aking binabanggit; sa halip, patuloy niya Akong sinusubukang linlangin, sa halip, patuloy niya Akong sinusubukang lokohin, at patuloy ng pagtataas sa kanyang sarili—at dito, hindi ba siya lantarang lumalaban sa Akin? Tinitiis Ko ang kahinaan ng tao, ngunit wala Akong kahit na kaunting pagkaawa sa paglaban sa sariling gawa ng tao. Kahit alam niya ang kahulugan nito, ayaw niyang kumilos alinsunod sa kahulugang ito at nanlilinlang lamang sa Akin na angkop sa kanyang sariling kagustuhan. Aking ginawang payak ang Aking kalooban sa Aking mga salita sa lahat ng oras, ngunit ang tao ay hindi handa sa pagkadaig—at sa parehong oras, siya ay nagpapakita ng kanyang disposisyon. Sa gitna ng Aking paghatol ang tao ay lubos na maniniwala, at sa gitna ng Aking pagkastigo tuluyang niyang isasabuhay ang Aking imahe at magiging Aking patunay sa lupa!

Marso 22, 1992

Mula sa Mga Pagbigkas ni Cristo ng mga Huling Araw (Mga Seleksyon)

Ang pinagmulan：Kidlat ng Silanganan | Ang Ikadalawampu’t- dalawang Pagbigkas

Rekomendasyon：Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos

                            Pagpapahayag ng Makapangyarihang Diyos